4. Muzyka dla mnie to powietrze, którym oddycham; to krew, która biegnie przez moje żyły, która trzyma mnie przy życiu

{Lana Del Rey - Once Upon A Dream}

Czerwiec 2006r., Los Angeles, zamknięty ośrodek dla osób uzależnionych.

„Ile oddałbyś za chwilę, którą mógłbyś pokierować raz jeszcze, gdybyś mógł? Ile byś zapłacił, żeby móc spojrzeć na niektóre sprawy ponownie i do nich nie dopuścić? Czy byłbyś gotów sprzedać swoją duszę diabłu w zamian za odkupienie? W zamian za czyjeś życie? Czy istnieje dla ciebie coś, co ma większą wartość niż wszystko inne? Czy potrafisz to nazwać?”

- Nazywam się Jared. Przyszedłem tu tylko ze względu na mojego brata. Uratował mi życie, które wisiało w tamtej chwili na włosku. Nie wiem czemu to robię. Może to przysługa, a może pokuta dla samego siebie. Pewnie mnie znacie, dałem ostatnio nie jeden koncert, a ty Felix, wiem, że jesteś moim fanem. Nosisz ten śmieszny łańcuszek – prychnął pod nosem, chociaż nie brzmiało to arogancko. – Mam trzydzieści pięć lat, ha, nie jeden w moim wieku ma już dwójkę odchowanych dzieci i kredyt na mieszkanie. Mi się udało nie mieć ani jednego, ani drugiego. Dzięki Bogu – wzniósł oczy w kierunku sufitu. Ludzie wokół niego siedzieli w kręgu, na rozkładanych krzesełkach. Wpatrywali się w niego, choć żaden nie oceniał. Każdy z nich mierzył się sam ze sobą i ze swoim uzależnieniem. Od narkotyków po nimfomanię.

- Mam fajną kapele, którą wspominam jeszcze, jak pierwszy raz zagraliśmy w pierwszym składzie. Piwnica Matta, która nie była dźwiękoszczelna – uśmiechnął się pod nosem. – Co mi po niej, jak nie mogę w niej grać? Teraz jak miedzy wami siedzę, zaczynam żałować. Bardzo. Znam to miejsce, już tu raz byłem. Co nie Greg? Ty widzę też lubisz zapuszczać się w te same rejony co ja – rzucił w kierunku Afroamerykanina naprzeciwko niego. Ten uśmiechnął się porozumiewawczo. – Człowiek jak zbyt bardzo się stara, przeważnie wychodzi gorzej niż zakładał. Lub nie wychodzi to wcale. Mój brat mi zawsze powtarzał, że jeśli się nie zmienię, zrobi ze mną porządek. Już jak widać drugi raz mu się nie udało.

Trzydziestopięcioletni facet bez perspektyw na dalsze życie, co kopnie go po zadku za każdym razem, gdy coś mu się uda. Zapewne moja historia jest wam dobrze znana, no nie? – zebrani pokiwali potakująco głowami, mając przed oczami swoje własne historie. – Jestem niepokornym typem, nie zapominam i nie przepraszam. Ale zaczynam żałować, choć sam się sobie dziwie. (…)

29. stycznia 1997r., Los Angeles.

Kobieta siedząca na recepcji, zmierzyła go zaciekawionym spojrzeniem od góry na dół, kiedy minął ją, wchodząc na schody prowadzące na pierwsze piętro. Przewrócił tylko oczami i złapał się za głowę, która zaczynała już dawać się coraz bardziej we znaki, wspiął się kondygnacją na górę. Szedł korytarzem i cały czas trzymał się za skronie, a jedyne o czym marzył, to-to, żeby znaleźć się w łóżku, którego nienawidził, tak samo mocno, jak całego tego miejsca.

Złapał za klamkę - musiał mocniej popchnąć, aby drzwi przed nim się otworzyły. Zamknął je za sobą kopniakiem, którego szczerze pożałował. Huk przeszył go na wskroś i teraz miał wrażenie, że głowa zaraz pęknie mu na drobne kawałeczki. Snując się powoli na przód, dopadł do łazienki. Otworzył szafkę nad umywalką i zaczął pośpiesznie przeszukiwać jej zawartość. Strącił niechcący szklaną fiolkę, a dźwięk tłuczonego szkła, który dotarł do jego uszu, działał jak niewidzialne ostrza, co wbijały się ze zdwojoną siłą w jego umysł. Jak na złość niczego przeciwbólowego. Przeklął pod nosem, a potem usłyszał czyjś przytłumiony chichot.

- Zachowujesz się jak ćpun – zdążył usłyszeć za swoimi plecami. Automatycznie spojrzał na lustro wiszące przed nim. Twarz Shannona odbijała się w nim w podłym uśmiechu. Zacisnął gniewnie zęby i powoli odwrócił się do niego przodem.

- Tabletki, daj mi jakieś tabletki do cholery! – patrzył na niego z takim wyrazem twarzy, jaki Shannon nigdy u niego nie widział. Przez ułamek sekundy przeraził się jego zachowania, ale nie dawał nic po sobie poznać. Nie w tej chwili. Nie teraz, gdy tak naprawdę zaczynał się o niego martwić.

- Idź spać – złapał go za ramię i przyciągnął do siebie. Jego rozwścieczony oddech czuł na swoim policzku. Wypchnął go z łazienki i nakazał położyć się w łóżku. Chwilę mu się opierał i miał wrażenie, że zaraz dostanie po twarzy... ale ostatecznie padł jak kłoda na miękki materac. Przykrył go kocem aż po samą szyję i dostrzegł, że jego powieki zaczynają powoli opadać. Uśmiechnął się blado na widok tego, jak marnie dzisiejszego dnia wygląda. Jego blada skóra, podkrążone oczy i zapadnięte policzki, mówiły, że zrobił coś, czego żałował. Shannon wiele razy widział go w stanie, kiedy staczał się na sam dół, a pod nim nie było już niczego niżej. Wtedy podnosił go, stawiał na równe nogi i tylko czasami pytał dlaczego niszczysz sam siebie, wiedząc, że to do niczego nie prowadzi. Przeważnie odpowiadała mu głucha cisza albo tylko cichy, ledwo dosłyszalny szept, bo tak musi być. Czasami zaczynał krzyczeć, krzyczeć tak przeraźliwie i głośno... ale tylko w swoich myślach, że już nie da rady dłużej, że w końcu się podda. A jego niemy krzyk roznosił się bolesnym echem, gdzieś w środku jego samego.

Był jak fala, zawsze wracał do brzegu.

Shannon zabrał klucz z jednej z szafek i zamykając wszystkie zamki, wyszedł z pokoju. Wsiadając do swojego samochodu, wyciągnął czerwony zeszyt, który należał do Jareda i jeszcze raz go przewertował. Prześledził w spokoju tekst już całej, skończonej piosenki, który wciąż trzeba było przepisać. Uśmiechnął się lekko pod nosem, widząc na marginesach jakieś szlaczki i różne znaczki, nawet kilka krótkich wyrywków piosenek kogoś innego.

Zamknął zeszyt i odpalił silnik. Ruszył powoli, na skrzyżowaniu zjeżdżając w prawo i parkując pod zadbaną kamienicą. Wysiadł z pojazdu, zamknął za sobą drzwi i przekręcił klucz w zamku. Podszedł na tył auta i wyciągnął z bagażnika gitarę Jareda i wzmacniacz. Zatrzasnął klapę i rozglądając się za drzwiami prowadzącymi do klatki, przeszedł na drugą stronę chodnika.

Były otwarte, co go w sumie wcale nie zdziwiło. Nikt nie dbał o to, co działo się dookoła. Wszyscy pilnowali tylko swoich spraw i mieli gdzieś cudze życie.

Wszedł powoli po betonowych schodach i zadzwonił dzwonkiem. W mieszkaniu rozniósł się krzykliwy dźwięk, dając znać, że ktoś przyszedł. Chwilę później postać Matta pojawiła się przed jego oczami. Nakazał mu wejść do środka i rozpakować. Zabrał z jego rąk wzmacniacz i przeniósł do pokoju obok. Gdy pomału się rozbierał, słyszał jak zgrzyta, kiedy go podłącza.

- Więc od czego zaczynamy? – zagadnął beztrosko Matt. Podniósł się z klęczek i teraz stanął naprzeciw Shannona. Ten podał mu gitarę, a w drugiej ręce trzymając zeszyt z tekstem piosenki.

- Musimy spróbować dobrać odpowiednią ścieżkę dźwiękową – podstawił mu pod nos, a Matt wziął od niego zeszyt i przeczytał całość. – Do tego o, co teraz przeczytałeś.

- Spróbujemy – powiedział, patrząc na niego spod rzęs i odłożył zeszyt na stolik. – Niezły tytuł, ‘Koziorożec’... Skąd ten pomysł? – Matt skrzyżował ręce na piersiach, a potem opadł z całej siły na stojącą w rogu pokoju sofę.

- Znak zodiaku? – zastanawiał się moment Shannon. – Taa, Jared jest spod tego znaku – usiadł obok niego i zaczął przyglądać się stercie kartek leżących na stoliku, kilku długopisom i pustemu, brudnemu kubkowi po kawie. Wyciągnął z zeszytu kilka poskładanych na pół kartek i odgarniając na stole wszystko na bok, rozłożył je obok siebie.

- Co się z nim dzieje? – zapytał blondyn, świdrując Shannona spojrzeniem. – On w ogóle potrafi śpiewać...? Coś mi...

- Ostatnio słyszałem jego przeróbkę Madonny pod prysznicem i nie była taka zła – zaśmiał się, a Matt uśmiechnął się pod wpływem jego słów. – Teraz śpi, zamknąłem go w hotelowym pokoju, bo wrócił jak trup. Nie wiem co on czasami z sobą robi, ale chyba oprzytomnieje w końcu – zakończył, nie chcąc wracać do tego tematu. Popatrzył jeszcze raz na kartki i w głowie usłyszał swoją własną muzykę.

- Tu chyba trochę wyżej – chrząknął Matt, pokazując teraz na kombinację kilku chwytów. – Sam napisałeś tę muzykę? – oderwał oczy od zapisków, a potem wstał i podszedł do opartego o ścianę elektryka. Założył go sobie na ramię i usiadł z powrotem obok Shannona. Powoli, pociągając za poszczególne struny instrumentu, wydobyła się z nich melodia.

Zatem biegnę, ukrywam się i szarpię. (…)*

*

- Gdzie idziesz? – zapytał Shannon kilka godzin później, patrząc jak Jared kręci się w te i z powrotem. Czegoś namiętnie szukał, a wywalenie wszystkich ciuchów z szafy i przekopanie ich z trzy razy, było tego idealnym dowodem. Zastygł na moment w bezruchu i zamyślił się na jakąś chwile. Przetarł palcami zmęczone oczy i wstał z klęczek, zostawiając za sobą rozwalone ciuchy na podłodze.

- Do sklepu – odpowiedział półgębkiem i już miał zatrzasnąć za sobą drzwi pokoju, kiedy wrócił się w to samo miejsce, w którym przed chwilą klęczał. Przeszukał kieszenie leżących jeansów i wyjął z nich kilka zielonych banknotów. Shannon patrzył cały czas na niego z szeroko otwartymi oczami.

- Po co? Możesz mi w końcu odpowiedzieć, co odwalasz? – zirytował się, a Jared odwrócił się wreszcie do niego twarzą. Spojrzał na Shannona jak na idiotę, a potem prychnął pod nosem. Jak Shannon starał się go zrozumieć ze wszystkich sił, tak nie potrafił pojąć o co mu teraz chodzi.

- Po amfę, farbę do włosów i mam zamiar ukraść auto z salonu. Potem pojechać gdzieś w piździec i naćpać się, uczestniczyć w zlocie psychofanów jakiegoś zespołu, odprawić grupowe harakiri... a jak dobrze pójdzie, dawać sobie w żylsko tak, aż mi łapa sama odpadnie, ewentualnie mi ją odrąbią... – mówił, całkowicie poważnym tonem, a Shannon na moment przestał oddychać. – A tak na poważnie, idę szukać roboty – uśmiechnął się głupkowato, klepiąc dłonią przerażonego Shannona po twarzy.

- Powinni cię zamknąć – wychrypiał już do oddalających się pleców Jareda.

- Dziękuję, schlebiaj mi dalej – zamknął z hukiem za sobą drzwi, wcale nie przejmując się tym, że Shannon tego nie cierpiał i był na tym punkcie przeczulony.

Wyszedł z obskurnego hotelu, a kobieta siedząca za recepcyjną ladą, podniosła na niego wzrok z nad gazety. Posłał jej jeden ze swoich najlepszych uśmiechów i miał przez chwilę wrażenie, że się zaczerwieniła. Minął ją oniemiałą i wypadł na świeże powietrze. Od razu zaciągnął się nim głęboko. Wyciągnął z kieszeni jednego papierosa i szybko go odpalając, ruszył przed siebie.

- Jared! – ten głos rozpoznałby wszędzie. Nawet będąc kompletnie pijanym. Pomału obrócił się na pięcie, napotykając niemal od razu na jej ciemnoniebieskie tęczówki. Była zaledwie niższa od niego o pół głowy. Louise ze skrzyżowanymi rękoma wpatrywała się intensywnie w jego twarz. Po plecach przeszedł go zimny dreszcz, a przed oczami zaczynały stawać poszczególne obrazy minionych chwil, które nigdy nie miały się zdarzyć.

- Czego?! – warknął, przystawiając papierosa do ust. Jedną rękę wsadził do kieszeni jeansów i tupał niecierpliwie nogą. Louise przyglądała mu się przez chwilę, ale nadal milczała. Przeszyła go na wskroś spojrzeniem, którego nie potrafił zdefiniować do jakich może należeć. Ludzie mijali ich, a czasami przyglądali się im z nieskrywanym zaciekawieniem.

- Czy... czy mógłbyś się do mnie zwracać czasami trochę milej? – zapytała, a jej oczy rozbłysły. Wypuścił dym z ust i podszedł do niej odrobinę bliżej. Cały czas przyglądała mu się z tym dziwnym wyrazem oczu.

Nie wiedział dlaczego, w którymś momencie odgarnął jej włosy za ucho; widział jej długą bliznę ciągnącą się za uchem aż do końca szyi. A potem odwracając głowę w bok – niby tak specjalnie – zaciągnął się ponownie papierosem. W przypływie emocji, złapała go za kołnierz koszuli, którą miał na sobie. Przyciągnęła do siebie i teraz stykali się prawie nosami. – Wiem, że grasz – wyszeptała tak, że tylko on mógł to usłyszeć. Jej oddech odrobinę przyśpieszył, ale uścisk zelżał. Wyswobodził się i odsunął na bezpieczną odległość.

- Może – skwitował, chcąc odejść.

- To już nie pamiętasz? – zawołała za nim, ale i tak się nie odwrócił. Zacisnęła pięści, a potem rozprostowując i na zamianę ściskając palce, odetchnęła kilka razy. Jego wyprostowana sylwetka powoli zaczynała się oddalać. Zauważyła, że gasi butem niedopałek i posuwa się na przód. Prawie biegnąc, dopadła go na końcu chodnika. Szarpnęła mocno za ramię, zmuszając do tego, żeby na nią spojrzał. – Naprawdę nie pamiętasz?! Nie uwierzę, że byłeś tak zalany, żeby tego nie pamiętać! – podniosła głos, wzbudzając ogólne zainteresowanie.

- Kobieto, ciszej! – próbował ją jakoś uciszyć i uspokoić, ale jak na razie marnie mu to szło. Louise nie dawała za wygraną, a swoim obojętnym zachowaniem tylko pogarszał sytuację.

- Co?! Słucham! – dalej milczał, a jej wyraz twarzy zmieniał się z sekundy na sekundę; od całkowitego spokoju, aż po widoczne wzburzenie. Jej małe piąstki, zacisnęły się na jego kurtce i zaczęła go szarpać. Przez głowę przebiegło mu, że zaraz może wybuchnąć niekontrolowanym płaczem, ale w jej oczach nie dostrzegł śladu łez.

Źrenice Louise zwęziły się groźnie i przygryzła dolną wargę. Czując kolejne mocne szarpnięcie, zirytował się tylko bardziej. Złapał ją za nadgarstki, ale nie odsunął od siebie. Szamotała się, próbując uwolnić uwięzione dłonie. Wkurzony nachylił się nad nią i nie zwracając uwagi na szok, który wymalował się na jej twarzy, pocałował mocno.

- A teraz zostaw mnie w spokoju – powiedział dobitnie, puszczając jej ręce i odpychając od siebie. Nie powiedział już nic, tylko minął ją zaskoczoną i ruszył dalej naprzód w kierunku, do którego zmierzał. Lousie nawet nie poruszyła się na milimetr. Wciąż stała w tym samym miejscu i tylko złapała się na tym, że w którymś momencie przyłożyła opuszki palców do swoich ust, wciąż czując na nich jego wargi.

Nagle spostrzegła, że straciła go zupełnie z oczu. Jego sylwetka dawno już zniknęła między otaczającymi ją ludźmi, których dopiero teraz zaczynała zauważać wokół siebie.

- Bracie... cholera gdzie on znowu polazł – mówił Jared sam do siebie, wpadając jak burza do pokoju. Wszystkie szafy były pootwierane, a w ich wnętrzach było pusto. Nie wiedział do końca co się dzieje. Rozejrzał się dokładnie po pomieszczeniu, a potem schylił się pod swoje łóżko, mając nadzieję, że zobaczy tam swoją walizkę.

Nie było jej.

Nie było też jego drugiej pary trampek, które wystawił za okno ani całego bałaganu, który zostawił. Przez chwilę poczuł się jak w jakimś filmie, gdzie główny bohater nie wie, co się z nim za chwilę stanie, a potem zaczyna się pomału wszystko wyjaśniać.

- Wynosimy się stąd – usłyszał głos Shannona i jednocześnie ulżyło mu, tak jak nigdy. Uśmiechnął się pod nosem, idąc za nim z rękoma włożonymi w kieszenie spodni. Kiedy kazał mu usiąść w samochodzie, zrobił to bez żadnego sprzeciwu. Zapiął pasy i czekał w spokoju, aż Shannon usiądzie obok niego.

- Mam robotę – zaczął z głupim uśmiechem. – Nie zgadniesz gdzie.

- Jako męska prostytutka? – powiedział oschle, włączając stacyjkę, na której zaświeciły się kolorowe lampki. Jared tylko zaśmiał się pod nosem.

- Nie, lepiej. W McDonaldzie! – zawołał, czekając na jego reakcję. Shannon popatrzył na niego, jak na wariata.

- Co? To jakiś żart? – zapytał, śmiejąc się i patrząc kątem oka w samochodowe lusterko. Mogli spokojnie wyjeżdżać.

- Zajebiście, nie?

- Ty chyba nie mówisz poważnie, że będziesz tam pracować – bardziej stwierdził niż zapytał. Jared na moment zamilknął i nie powiedział ani słowa. Uznał to za swego rodzaju potwierdzenie.

- Nie, powaga. Wiem, że to jest... śmieszne, ale...

- Śmieszne? Hahahahaha, człowieku, hahahaha – musiał zatrzymać auto, bo nie potrafił przestać się śmiać. – Trzymajcie mnie, bo nie mogę – objął rękoma kierownicę i położył na niej głowę, wciąż się śmiejąc. Kiedy się w końcu uspokoił, wyprostował się na fotelu i Jared zauważył, jak wyciera kąciki oczu. Wywrócił teatralnie oczami i skierował swój wzrok na obraz za szybą.

Kilka sekund minęło i ruszyli. Był w końcu rad, że nie zostaną jednak w tym miejscu więcej czasu niż planowali. Tylko jedno nie pozwalało mu milczeć; dokąd jechali, mijając kolejne ulice i domy. Zjeżdżali w głąb miasta, w jakąś jego kolejną dzielnice. W pierwszej chwili pomyślał o Soni, ale szybko odpędził od siebie tę myśl. Przecież mieli widzieć się już wczoraj, a jego duma nie pozwalała mu prosić o coś dwa razy. Po prostu miał taką zasadę; nic na siłę.

Przez głowę przemknęło mu, że to właśnie do niej zmierzają. Ale gdy zaczynał się coraz bardziej przypatrywać otaczającym go budynkom i mijanym zielonym parkom, zrozumiał, że jadą w zupełnie innym kierunku.

- Zatrzymamy się u Matta – ogłosił Shannon, parkując na chodniku i zahaczając o krawężnik. Jared zarył głową o dach i przeklął głośno. Shannon go zignorował i wyszedł z auta. Pomału, otwierając drzwi wyciągnął nogi na zewnątrz i przez chwilę tak siedział. Wcale mu się nie śpieszyło, aby opuszczać samochód i iść razem z bratem do środka kamienicy.

W końcu wstał, zamknął delikatnie drzwi i oparł się o nie plecami. Obserwował budynek jakieś kilka sekund, a potem odepchnął się i ruszył w ślad za Shannonem.

Betonowe schody pokonał ze spuszczoną głową, jakby je w duchu próbował policzyć. Dopiero podniósł ją, gdy znaleźli się pod odpowiednimi drzwiami i Shannon wszedł do środka czyjegoś mieszkania. Lekko zmieszany, mimowolnie poszedł za nim. Spostrzegł, że rozmawiał z kimś, ale nie poruszył się dalej. Stał w przedpokoju i dyskretnie rozglądał się po mieszkaniu, zupełnie nie wiedząc co z sobą zrobić.

- Jared, chodź tu! – usłyszał i przestał wpatrywać się w obraz wiszący na ścianie. Przeszedł do pokoju. Jego oczom ukazał się szczerzący się do niego młody chłopak, młodszy od niego i wyższy. Przyjrzał mu się podejrzliwie: jego uśmiech nie wywołał w nim żadnej radości. Matt uśmiechał się nadal, spostrzegając lekko naburmuszoną minę Jareda

A potem nie czekając na nic, rozwalił się na beżowej sofie. Zaczynał zachowywać się jak u siebie w domu i wcale mu to nie przeszkadzało, że nie jest u siebie, a Matt jest mu całkowicie obcym człowiekiem.

Kilka tygodni później, gdy przez to mieszkanie przewinęło się jeszcze kilku ludzi, a jego życie zaczynało się powolutku uspokajać, nie był do końca pewny wyboru, którego dokonał w stosunku do Louise. Niby uważał, że zrobił dobrze, zostawiając ją tamtego dnia na ulicy i tak po prosu odchodząc bez dłuższych tłumaczeń. Ale, gdy przypomniał sobie, że wtedy wcale nie była mu obojętna, a ich cała nienawiść, która panowała tyle lat, zaczynała się pomału zacierać i odchodzić gdzieś na dalszy plan...

Tamtego dnia, miał wrażenie, że wszystko spieprzył.

15. marca 1997r.

                     

Stojąca samotnie szklanka na kuchennym blacie, błysnęła w ciemności, odbijając od siebie światło. Zwróciła jego uwagę, gdy zakradał się w nocy do kuchni. Otworzył po cichu lodówkę, spostrzegając, że nic w niej prawie nie ma. Zamknął ją ze zrezygnowaniem i snując się powoli naprzód, wszedł do swojego pokoju. Chciał odruchowo zapalić światło, ale w ostatniej chwili się powstrzymał.

Walnął się z powrotem na posłanie i nawet nie chciało mu się przykryć. Leżał tak przez chwilę, wpatrując się w biały sufit, na którym światło latarni, wpadające przez okna, utworzyło różnorakie, finezyjne szlaczki. Przez moment im się przyglądał, a gdy w końcu zamknął pomału powieki, nadal miał je przed oczami. Ułożył ręce na piersi, starając się wyrównać swój przyśpieszony oddech.

Jared miał powoli dość bezsenności, która sprawiała, że nie potrafił w dzień na niczym się skupić i cały czas chodził rozkojarzony, co odbijało się przeważnie na innych. Jak kogoś nie wyprowadził z równowagi swoim dziwnym zachowaniem, mógł uznać dzień za nieudany.

Długą chwilę potem, czuł, jak jego ciało wreszcie ogarnia sen, jak jego mięśnie zaczynają się rozluźniać, a myśli w końcu wyciszać i nie huczeć, i krążyć z taką prędkością jak zawsze. Jeszcze przez moment słyszał, kiedy jakieś auto zatrzymało się na ulicy, a potem ruszyło z piskiem opon, ale gdy na zewnątrz wszystko umilkło i zapanowała cisza, wyłączył się zupełnie.

Budzik tego ranka nadal milczał. Jego powolne wskazówki posuwały się na przód, odliczając czas wciąż do przodu. Nie zadzwonił. Nie zadzwonił też za minutę, dwie czy trzy. Nie zadzwonił nawet za dziesięć.

Nie zadzwonił w ogóle.

Przebudził się nagle, rozcierając pięściami swoje oczy. Podniósł się pomału na łóżku, a kiedy jego spojrzenie natrafiło na zegarek stojący obok jego łóżka, wyskoczył z niego jak na komendę. Zaczął się miotać po pokoju, poszukując w biegu swoich ubrań i cały czas klnąc pod nosem. Ubierając skarpetkę, skakał na jednej nodze, między czasie rozglądając się za brakującą do pary. Gdy w przypływie własnej głupoty i całego pośpiechu, który go ogarnął, przewrócił się na podłogę, przeklął już na cały głos i obiecał sobie, że następnym razem ustawi do porządku swój budzik albo załatwi sobie skądś drugi.

Był maksymalnie spóźniony z czego starał sobie nie zdawać sprawy, najlepiej o tym w ogóle przestać myśleć.

Wdech, wydech, uśmiech.

Zakładając byle jak swoje trampki, wybiegł jak oparzony z mieszkania. Trzasnął drzwiami, które miał czasem wrażenie, że wreszcie wypadną. Przeskakując po dwa stopnie na schodach, trzymając się poręczy, wyleciał na chodnik przed kamienicę. Najpierw zaczął się rozglądać w około, mając nadzieję, że może Shannon zostawił samochód na chodniku, a potem szukając w pośpiechu po kieszeniach kluczyka do zapięcia, majstrował chwilę przy rowerze. Otworzył je i odpychając się nogami od ziemi, ruszył przed siebie.

Wiatr rozwiewał mu włosy, kiedy pedałował z całych sił, by choć trochę zmniejszyć swoje opóźnienie. Pokonując skrzyżowania i jadąc między stojącymi przy krawężnikach samochodach, przeczuwał, że jest już na straconej pozycji. Ba, był tego niemal pewny, że dostanie niezły opieprz. Kierownik odprawi mu kolejne kazanie, którego musiał za każdym razem wysłuchiwać, gdy z jego winy coś poszło źle.

W końcu zagapił się i nie zważał już tak dokładnie na drogę, gdyby nie to, że w ostatniej chwili zahamował, skończyłby pewnie twarzą na tylnej szybie samochodu przed nim. Odgarnął wpadające do oczu kosmyki włosów, złapał mocniej za kierownice roweru i już bez większych problemów dotarł na miejsce.

Pierwsze co zauważył, wchodząc na zaplecze, to nietęgą minę kolegów z pracy. Przyglądali mu się dosyć podejrzliwie, a zarazem z lekkim współczuciem tego, co za kilka chwil go czeka. Zwilżył końcem języka wysuszone usta i przełknął ślinę. Udawał, że nic go nie obchodzi, a jego ponad godzinne spóźnienie wcale nie miało miejsca. Zachowywał się dosłownie tak, jak gdyby nigdy nic się nie stało i wszystko było w porządku.

Na jego usta wstąpił głupkowaty uśmiech, kiedy ubrał na siebie firmową, czerwoną koszulkę. Wyglądał w niej jak debil, ale teraz to miało najmniejsze znaczenie.

- Leto! Jak tak dalej pójdzie, to wywalę cię na zbity pysk! Twoje spóźnianie się do pracy weszło już w jakiś nawyk – usłyszał za swoimi plecami głos. Nie miał najmniejszej ochoty na to, aby się odwrócić i spojrzeć mu twarzą w twarz. Jego kąciki ust powędrowały jeszcze bardziej ku górze i sam zaczynał się sobie dziwić, że tak na to wszystko reaguje. – Co ci tak do śmiechu?! – mężczyzna był coraz bardziej zdenerwowany i mógł przysiąc, że gdyby w tej chwili odwrócił się do niego przodem, zobaczyłby jak wymachuje rękoma na wszystkie strony. Nadal milczał, czym jeszcze bardziej denerwował swojego pracodawcę. – Jak jeszcze raz spóźnisz się, to stąd wylatujesz, zrozumiano?!

- Tak jest, szefie – zasalutował, a jego uśmiech był coraz większy. Kierownik spojrzał się tylko na niego dziwnie.

- A teraz szybko zasuwaj do kas, widzisz tą kolejkę? – pokazał mu otwartą dłonią na tłoczących się ludzi, którzy wybierali zamówienia. W tym ich zamawianiu byli czasami bardzo upierdliwi i potrafili go nieźle zirytować.

- Oczywiście, do usług! – zawołał i już bez uśmiechu i ze skwaszoną miną, poszedł w kierunku wyczekujących na niego ludzi.

Gdy w późnych popołudniowych godzinach, wreszcie był wolny, wsiadł z powrotem na rower i jedynce co chciał w tej chwili zrobić, to gdzieś zniknąć. Zaszyć się jakimś ustronnym miejscu, tak, żeby nikt go tam nie znalazł. Teraz już nie musiał się nigdzie śpieszyć, a jego powrót do domu zawsze bywał dwa razy dłuższy.

Machając krótko ręką na pożegnanie swoim kolegom i koleżankom z pracy, wyjechał na jedną z bocznych ulic. Było mu niesamowicie zimno, ale to nie oznaczało, że śpieszyło mu się do domu. Po prostu, chciał pobyć przez jakiś dłuższy czas sam. I teraz było całkowicie nieważne, że po raz któryś jego ciałem wstrząsnęły dreszcze, że jego podświadomość oczekiwała ciepła, a on na przekór jej, gnał dalej przed siebie, pociągając nosem.

W którymś momencie się zatrzymał, dosłownie zahamował prawie przelatując przez kierownicę, gdy ujrzał znajomą postać siedzącą na schodach przed wejściem do jednej z kamienic. Nie wiedział do końca co ma myśleć, a tak naprawdę nie potrafił znaleźć odpowiednich słów, widząc w jakim jest stanie.

Przez głowę zaczęły mu przelatywać poszczególne obrazy; najpierw lotnisko, potem, gdy w nocy poszedł do ubikacji i siedział w niej, dopóki jakaś dziewczyna nie przestała płakać, ich lakoniczna rozmowa, opierająca się na niczym, jej słowa, ich wspólne milczenie... Powoli, bardzo powoli wszystko zaczynało się układać w jedną, mającą jakiś większy sens całość.

Oparł swój rower o budynek, który chwilę potem się przewrócił. Nie chciało mu się go podnosić i w gruncie rzeczy przestał zwracać na niego uwagę. Podszedł do siedzącej dziewczyny, sam nie wiedząc, co ma tak do końca robić. Uśmiechnął się, ale sekundę potem zdał sobie sprawę, że wcale na niego nie patrzy. Usiadł na jednym z betonowych schodów, zaledwie kilka centymetrów od niej. Sonia nadal, ze spuszczoną głową chlipała, trzymając w zaciśniętych dłoniach, papierową chusteczkę

- Eee, nie wiem co powiedzieć – zaczął jakoś nieskładnie. – Ale chyba powinienem zacząć ci nawijać o jakiś kolorowych rzeczach, że życie jest piękne i w ogóle, po co się przejmować...

- Po co? – w końcu podniosła na niego swoje brązowe oczy. Na policzkach miała jeszcze świeże ślady łez. Jego usta machinalnie się rozchyliły i przez chwilę wpatrywali się w siebie nic nie mówiąc. – Powiedz mi, po co się zjawiasz, gdy jestem w takim stanie? – zapytała, zaciskając mocniej palce na chusteczce. Na chwilę zamilkł, a następnie chcąc jej odpowiedzieć, zauważył jak wyciąga z kieszeni jednego papierosa i próbuje go odpalić. Zaciągnęła się nim mocno, wciągając do płuc duszący dym, który palił ją w gardło. Nie przejęła się tym, że jej podpalanie za jakiś czas zamieni się w nałóg.

Przytknęła papierosa z powrotem do ust i następnie wypuszczając biały, kłębiasty dym przez na wpół rozchylone wargi, uśmiechnęła się ironicznie.

- Może to jakieś pieprzone przeznaczenie, w które nie wierzę? Albo jakiś zbieg niefortunnych wydarzeń, czy coś? No odpowiedz mi... – przeniosła wzrok a niego, już nie przypatrując się, jak dym papierosowy rozpływa się w powietrzu.

- Niby co? To przecież niepotrzebne jest... – mówił, wbijając paznokcie w kolana. Sonia strzepała popiół na schody i znowu się zaciągnęła. Widząc jak się jej intensywnie przygląda, podała mu papierosa, którego bez słowa od niej wziął. Tak samo jak ona, zachłysnął się dymem i wypuścił go w przestrzeń.

- Wiesz, nie pomyślałabym, że któregoś dnia, po jakiś dwóch-trzech tygodniach nie odzywania się do siebie, w dzień swoich pieprznych urodzin, będę palić z tobą jedną fajkę... – zakończyła, biorąc od Jareda z powrotem papierosa. Popatrzył na nią, przez chwilę mając zamyśloną minę.

- Może standardowe ‘wszystkiego najlepszego’ wystarczy? Albo nie, kiedyś ktoś mi życzył, żebym był dalej tak samo popieprzony jak jestem, więc...

- Więc co? - zapytała przeszklonymi oczami, na których widok poczuł się dziwnie. Nigdy nie był w takiej sytuacji, żeby widzieć jak ktoś, kto koło niego siedzi płakał. To zjawisko było mu całkowicie obce.

- Więc może, bądź dalej taka jaka jesteś? – odpowiedział pytaniem na pytanie, całkowicie zapominając o tym, że jakiś czas temu było mu zimno. Teraz, jakby wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Było po prostu... nieważne.

- Dzięki, to na pewno lepsze życzenia od tych, które zafundował mi Tyrone – przetarła wierzchem swoich dłoni, rozmazane oczy. – Po prostu wziął i się wyprowadził, bo coś mu się ubzdurało, że... – przerwała na moment, uspokajając się. – Że po prostu, po prostu to koniec... – dokończyła już z całkowitym opanowaniem w głosie, który przestał jej drżeć. Wyprostowała się, odgarnęła swoje miedziane włosy na plecy i po raz któryś niezliczony, przystawiła papierosa do ust.

Wypuszczając dym, dostrzegł na jej twarzy z powrotem upór, który zawsze był widoczny. Który towarzyszył jej, gdy złościła się czy śmiała. W pewnej chwili nawet miał ochotę ją objąć, ale w porę powstrzymał się. Nie był pewny czy dobrze na to zareaguje.

- Nie wiem co powiedzieć – palnął z lekko wesołą nutą, powtarzając swoje słowa sprzed kilku chwil. Sonia uśmiechnęła się w kącikach ust. – W ogóle, najlepiej się zamknę...

- A ty jak? – zapytała po długich sekundach obopólnego milczenia. Do końca nie wiedział o co może jej chodzić. Automatycznie przeniósł wzrok na nią, ale spostrzegł, że wcale na niego nie patrzy. Wypuściła ceremonialnie dym, który zniknął bardzo szybko, mieszając się z otaczającym powietrzem w jedną całość.

- Ja? Rozpocząłem pracę, której nienawidzę i z której zapewne niedługo wylecę – usłyszał ciche chrząknięcie, na co szybko zareagował. Sonia z zamglonymi oczami wpatrywała się w horyzont, na którym zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy.

Ściemniało się coraz szybciej, a uliczne lampy rozbłysły pożółkłym światłem nad ich głowami. Kompletnie stracił rachubę czasu, nie wiedział... nawet go to przez żaden moment nie interesowało, która może być godzina. Nieważne, wszystko jest nieważne. Ulica obok nich świeciła pustkami, nie przejechało przez nią żadne auto od dobrych kilku minut, nawet może kilkunastu. Było niesamowicie cicho, w powietrzu roznosił się papierosowy zapach dymu, a niesprawna żarówka w ulicznej latarni przecinała swoim buczeniem ciszę.

- Rozkręcacie dalej zespół? – wreszcie popatrzyła na niego, a jej łzy zdążyły już wyschnąć. Teraz tylko miała czarne, zaschnięte smugi od tuszu na policzkach. Posłała mu uśmiech, który wcale nie był smutny. Było w nim coś nieodgadnionego.

- Mamy już kolegę po fachu, ba... piosenkę z gotową muzyką, mamy wszystko, tylko brak ludzi, którzy by chcieli nas posłuchać...

- Jak się nazywa? – jej ukryte zaciekawienie, zaczynało wzrastać. Oderwał wzrok od swoich dłoni, które skrzyżował na piersiach i zgarbił się lekko do przodu.

- Koziorożec – westchnął. Dotknął palcami swoich skroni i zaczął je pomału masować. W pewnej chwili, poczuł na swoich plecach czyjąś drobną dłoń.

- Nadal czekam na bilety, na pierwszy koncert – poklepała go po ramieniu, a potem oparła się o nie ręką. Nie śpieszyło jej się wcale by ją stamtąd zabierać.

- Spokojnie, dostaniesz go.

moje ręce
przytulą cię
okrytego
kurzem dróg, których nie przeszedłeś

ciemne tajemnice istnień
wypijesz z moich ust

i na moim ramieniu
wyliczysz
ile jest nieskończoność mnożona przez wieczność **

*

- Nie umiem śpiewać! Kurwa, nie umiem! – Shannon popatrzył się na niego, co najmniej jakby urwał się z innej planety i właśnie wylądował. Jared popukał w mikrofon, a potem od niego odszedł. Usiadł na skórzanej kanapie w piwnicy Matta, w którym postanowili zrobić pierwszą, mającą jakiś sens próbę. Matt opuścił gitarę w dół i usiadł obok niego w pozycji półsiedzącej, pociągając niedbale za struny instrumentu.

- Jak to nie umiesz?!... UMIESZ!

- Po prostu nie umiem się tak drzeć jakbyś chciał! – odwarknął, zaciskając zęby. Przez chwilę mierzyli się na spojrzenia, aż w końcu Shannon spasował. Rzucił w niego pałeczkami od perkusji, na co tylko jeszcze bardziej się wkurzył.

- Powiem ci coś... – zaczął bardzo tajemniczo. – Jak nie umiesz się dostatecznie dobrze wydrzeć, to po prostu krzycz tak mocno, jak kogoś nienawidzisz – Jared otworzył nieco szerzej oczy. – To na pewno ci pomoże.

- Muzyka jest dla mnie czymś więcej, niż kolejna działka dla ćpuna. Jest nie tylko moim własnym wybawieniem, ale światem do którego zawsze mogę wracać.

Wtedy, gdy ten rzeczywisty zaczyna mnie przerastać. Gdy zamiast słońca widzę ciemność.

Patrzysz czasem na marzenia, które nigdy ci się nie spełnią. Co robisz?

Co robisz, wiedząc, że nigdy nie będziesz w stanie choć trochę być bliżej nich? Co robisz, gdy wiesz, że zamiast iść naprzód, cofasz się dwa kroki w tył? Co robisz, wtedy, gdy nie powinieneś patrzeć, a mimo to, masz wciąż otwarte oczy? Co robisz, jak stajesz się z dnia na dzień kimś zupełnie innym, gdy czas zamiast kształtować, niszczy cię?

„Co robisz, gdy wiesz, że coś jest dla ciebie złe, a ty wciąż nie potrafisz z tego zrezygnować?”

Podniósł znużone powieki, wpatrując się intensywnie w stojący naprzeciw niego mikrofon. Zamrugał kilkakrotnie, a gdy wreszcie usłyszał obok siebie pierwsze dźwięki, wydawane przez gitarę Matta, zamknął oczy, licząc po kolei takty. Kiedy w końcu nadeszła jego kolej, by współgrać z muzyką, zacisnął mocniej palce na statywie.

A gdy zaczął śpiewać, nie wiedział do końca co się z nim dzieje, gdzie jest i która właśnie jest godzina. To tak, jakby spowolnić czas i tylko ty potrafisz go przyśpieszać, jakby czuć coś, czego nikt inny nigdy nie poczuje.

Jakby być kimś ponad.

Czuć dźwięki na swojej skórze, a delikatne dreszcze przechodzą przez ciało, z kolejnymi wersami, linijkami granej przez ciebie muzyki. By otworzyć oczy, któregoś dnia i zobaczyć to, na co tak długo się czekało. Aby zrozumieć samego siebie i znaleźć wolność pośród ciągu kilku tych samych nut, które zawsze brzmią inaczej. By pozostać przy tym, co się kocha pomimo tego, że reszta nie widzi w tym sensu.

Nie widzi w tym tego, co ty potrafisz dostrzec. 

___

*tytuł: Billie Joe Armstrong,

*30stm-Capricorn, **-H.Poświatowska