2. Bo czym by było życie, bez chwilowego stania przy samej krawędzi?

Mógłby przysiąc, że wizje idealnego świata, który widywał tylko w kolorowych żurnalach i czasopismach, gdzie pstrykano fotki znanym osobistością, dawno temu porzucił. Teraz, stojąc i patrząc na swoje życie, co czekało go w Phoenix, mieście które było jednym z wielu, ale jednocześnie jednym na sto. Swoją świetność – według niego – dawno straciło; w oczach Jareda, jak i kilku innych osób, które pogrzebały w nim swoje marzenia.

Życie w nim miał dosłownie wyliczone w miesiącach. Przez swoje długi, zobowiązania względem innych osób i nieznikające papiery ponaglające do zapłaty. Sam nie wiedział, dlaczego tak nagle pogubił się w tym wszystkim, że nie robił nic systematycznie. Może miał to w sobie zakodowane, żeby odkładać wszystko na bok, za chwile, za jakiś czas. Przez to wszystko, co go czekało w Phoenix zapomniał co to znaczy mieć jakiekolwiek inne zmartwienia. Nie myślał o tym, czy dobrze wygląda, czy nosi najmodniejsze ciuchy, czy jego włosy leżą tak jak powinny i czy mieści się w ramach jakiegokolwiek stylu.

Musiał działać, patrzeć ponad horyzont i zostawić wszystko co nieważne za sobą. Obmyślać kolejny idealny plan, który miał legnąć w gruzach, bo znowu coś po drodze udało mu się spieprzyć. Pierwszy raz musiał zebrać się w garść i zacisnąć zęby. Działać według określonego planu; nie mógł przeoczyć żadnego z punktów, na który się składał.

Bo czym by było życie, bez chwilowego stania przy samej krawędzi?

Stał na tarasie i przyglądał się, jak wielki spych odśnieża lotnisko. Pogoda zaczynała się powoli poprawiać i były coraz bardziej widoczne szanse na to, że się stąd wyrwą. Niebo przysłoniły ciemne chmury, które nie pozwalały przedrzeć się dalej słońcu. Wszędzie było szaroburo, a w powietrzu roznosił się charakterystyczny zapach zimy. Myślami był daleko stąd, w krainie, gdzie nie liczy się czasu. Przeklinał w duchu siebie, że nadal tu tkwi, patrząc się cały czas na to, co się dzieje na pasie startowym. Jeden mężczyzna krzyczał coś do pozostałych, którzy siedzieli za kierownicą spycha. Chciało mu się z nich śmiać, jak nieporadnie idzie im robota, ale tylko po raz kolejny zaciągnął się papierosem. Chwilę wpatrywał się w szarawy dym, który unosił się z jego ust, a potem zamrugał, mając dziwną nadzieję, że gdy otworzy oczy, będzie już w zupełnie innym miejscu.

Było bardzo zimno, temperatura dochodziła do minus dziesięciu stopni, a jego głupota po raz kolejny wzięła górę. Cienka kurtka, którą założył w pośpiechu była złym pomysłem. Teraz też zaczął przeklinać na samego siebie.

Odwrócił się plecami do ochronnej, metalowej barierki i oparł się o nią. Śledził wzrokiem ludzi znajdujących się w środku lotniska, jak podają sobie rozgrzewającą herbatę, okrywają się kurtkami i dzwonią przez swoje telefony. Automatycznie spojrzał na swoją komórkę, na której nie było ani jednej nowej wiadomości, żadnego nieodebranego połączenia, a bateria była na skrajnym wyczerpaniu. Dotkliwe zimno, zaczynało mu coraz bardziej doskwierać i patrząc zrezygnowanym wzrokiem na spalonego papierosa tylko w połowie, wyrzucił go za siebie. Chwilę szarpał się z drzwiami, a kiedy przeczytał zawieszoną na nich kartkę ‘zamknięte, wejście obok’, walnął się z otwartej dłoni w czoło. Nie uszedł jego uwadze głupkowaty uśmiech Shanonna, który w tym czasie mu się przyglądał. Chyba nie tylko on; jakaś spora część ludzi patrzyła się jak walczy z drzwiami.

- Idioto – zaczął Shannon, kiedy Jared usiadł obok niego. – Te drzwi są na ciebie odporne.

- Ty jak zwykle ujmująco szczery – prychnął, grzebiąc szybko po swoich kieszeniach.

- Czego szukasz? – Shannon wpatrywał się w niego z udawanym przestrachem. Jared popatrzył się na niego z widoczną chęcią mordu. – Tam mózgu nie znajdziesz.

- A idź ty! – nadal czegoś szukał w kieszeniach i starał się ignorować głupie teksty Shannona, ale ten znowu otworzył usta, żeby coś powiedzieć. – Jak znowu coś chcesz gadać, to lepiej milcz – jego niebieskie oczy pociemniały. Wstał, wymacał coś w tylnej kieszeni spodni i wyciągnął jakąś zmiętą kartkę. Rozprostował ją na kolanach, żeby nadawała się choć trochę do użytku i zaczął powoli, razem z Shannonem, studiować jej treść:

Szanowny Panie,

Nie, nie chciał dalej czytać, ale spojrzenie świdrujących oczu Shannona, było coraz bardziej natarczywe. To, że zapomniał mu to pokazać, było czystym przypadkiem, przed którym teraz nie umiał uciec. Odetchnął, naciskając mocniej na kartkę, która zaczęła się wyginąć pod wpływem nacisku.

Na mocy obowiązującego prawa, Pan Jared Leto, zamieszały przy ulicy Stratwood 17a/9, za nieuregulowanie od ponad pół roku opłat bieżących, jak i za wynajem, zostaje eksmitowany z powyższego mieszkania w terminie 3 miesięcy od dnia 1 listopada 1996r.

Uchylenie od sprawy nastąpi, gdy dłużnik, zobowiąże się do całościowej spłaty, bądź wpłaci w formie raty połowę długu.

James Walker

Sąd Stanowy w Phoenix

Missuristreet 178

Shannon jeszcze chwilę doczytywał tekst, udając, że nie zrozumiał jego treści.  Palce Jareda zaczynały się powoli zaciskać na krawędziach kartki, a w środku poczuł znowu tą niemoc, która towarzyszyła mu od chwili, gdy rozerwał kopertę i zaczął czytać pierwsze litery. Miał ochotę uciec, ukryć się gdzieś daleko, żeby tylko nikt go nie znalazł. Podpalić to urzędowe pismo i puścić je w zapomnienie.

Do tej pory tego nie zrobił. A tak bardzo chciał.

- No to masz przesrane – powiedział Shannon teraz już całkowicie poważnym tonem. Uśmiech zszedł mu z ust i już nie było mu tak wesoło, jak przedtem.

- Chyba chciałeś powiedzieć, że ‘mamy’, bo ty też tam mieszkasz, ale jak wolisz – odpowiedział zrezygnowany, chowając kartkę. Siedział zgarbiony, trzymając ręce w kieszeniach kurtki i gryząc zapięcie zamka.

- Ej chłopaki! – odwrócili się jak na komendę, Sonia machała do nich w kierunku tablicy odlotów. – Popatrzcie w górę! – automatycznie przenieśli wzrok na literki, które prędko się obracały. Na lotnisku zapanowało poruszenie, ludzie zaczęli zbierać pośpiesznie swoje rzeczy i chować do toreb.

 Przez ułamek sekundy zdawało mu się, ze ziemia zadrżała.

Sonia uśmiechała się do niego z pewnej odległości i coś mówiła – nie rozumiał do końca jej słów. Miała trochę inny akcent, co na początku nie przykuło zbytnio jego uwagi. Po prostu było mu to obojętne. Ale teraz wyczuł, że mówi trochę twardszym angielskim, co na początku nie wzbudziło jego podejrzeń. Odwzajemnił uśmiech, starając się wyrzucić za wszelką cenę złe myśli z głowy.

Czasami, skupiał na nich większą uwagę niż na otaczający go świat i to, co się nim dzieje. Właściwie żył tak naprawdę tylko w tych momentach, gdy odnajdywał w sobie gniew, który budził w nim ochotę do życia. Tylko wściekłość sprawiała, że w jego żyłach szybciej płynęła krew, że widział świat wyraźnie, i tylko ona wywoływała w nim chęć, aby reagować. Był jakby poza swoim życiem, żył dla krótkich chwil, których było niewiele, czekał na nie, ale one nie zawsze nadchodziły. Wkurzał się, że życie z niego kpi, ale nie zawsze mógł nad tym panować.

Sonia nadal stała z wielkim uśmiechem, a jej brązowe oczy błyszczały przepełniającym ją szczęściem. Coś w niej było, że przykuwało jego uwagę. Może ta jej wielka ciekawość, chęć poznania odpowiedzi na każde nurtujące ją pytanie? Albo ten upór, który wykazywała, gdy ktoś próbował narzucić jej swoje zdanie? Sam tego nie wiedział.

- Czyli lecimy do domu? – zapytała, opuszczając wzrok na swoje zimowe buty. Poprawiła dłonią ciemną chustę okrywającą jej szyję, chowając pod spód wystające frędzelki. – Właściwie, to gdzie ty lecisz?

- W sumie to do Arizony... – powoli dobierał słowa, wykręcając palce pod różnymi kątami. Nie było w tym nic specjalnego, po co tam leci i w jakim celu. – A od razu po nowym roku do Phoenix załatwić kilka nie fajnych spraw. Wiesz, najchętniej to bym się w tym mieście nie pokazywał na oczy, ale... no.

- To coś konkretnego, że musisz tam być? – zapytała, ale od razu chwyciła się za usta. – No tak, nie musisz mi mówić. Tu masz mój numer telefonu, wiesz, jakbyś kiedyś chciał pogadać w jakiejś sprawie, zawsze pomogę… - wcisnęła mu karteczkę w dłoń -

- Lot numer siedemset osiemnaście, samolot odlatuje za piętnaście minut – nagła informacja przerwała jej słowa. - Wszyscy pasażerowie proszeni są o natychmiastowe stawienie się przy bramkach. Dziękujemy i przepraszamy za opóźnienia. – Głos kobiety zapowiadającej przyloty i odloty, rozbrzmiał echem po całym terminalu.

Reakcja ludzi była natychmiastowa. Każdy chwycił swoją walizkę, porozglądał się dookoła czy nie zostawił gdzieś swoich rzeczy i ruszył szybkim tempem w kierunku wyznaczonego miejsca. Nikt nie patrzył na innych ludzi, każdy biegł jak na złamanie karku, trącając pozostałych, czekających na kolejne wiadomości o odlotach. Zapanowała mała wrzawa, ale nie na tyle wielka, aby wybuchł chaos. Lotnisko w Nowym Jorku z powrotem wróciło do życia po dwóch dniach zastoju, spowodowanego przez nieoczekiwaną śnieżycę, która zaskoczyła dosłownie wszystkich. Teraz było tak jak przedtem, wszyscy się gdzieś spieszyli, każdy gonił za czymś, co wydawało się czasem zwykłym absurdem, nierozumianym przez pozostałych.

- Mój samolot! – krzyknął w kierunku Soni, nad głowami przepychających się obok niego ludzi. – Do zobaczenia! – jeszcze tylko pokazał jej coś na znak telefonu i porwany przez tłum, ruszył do bramki. Shannon z walizkami w rękach już tam na niego czekał.

- To twoje – rzucił w niego obszerną sportową torbą, a Jared byłby prawie jej nie złapał. W ostatnim momencie dosłownie chwycił za jej uszka i przyciągnął do siebie. Oddał ją na taśmę i ustawił się w kolejce. – A teraz gwiazda, zapraszamy na pokład – popchnął go przez bramkę i nie słysząc żadnego podejrzanego dźwięku, udał się dalej naprzód.

Trzymając ręce blisko siebie, idąc za starszą kobietą, rozglądał się za swoim miejscem. Gdy wreszcie ujrzał swój numer trzydzieści siedem, odetchnął z ulgą, że już nie będzie musiał się dłużej wlec i przeciskać w tym wąskim przejściu.

Usiadł na szarym fotelu i odsłonił prawie od razu zasłonięte małą, popielatą roletą okienko. Kiedy ujrzał widok za szybą, od razu przeklął po nosem. Siedzieli obok skrzydła, a nienawidził tego. Miał to dziwne uczucie, jak samolot zaczyna rozpędzać się po pasie, że jego skrzydła wydają się trząść, jakby miały zaraz odpaść. Czasami tylko czekał na tą chwilę, aż zaczną odskakiwać śruby, blacha zacznie się giąć, a na końcu nastąpi wybuch silników...

Odwrócił wzrok w przeciwną stronę. Jego brat próbował otworzyć podręczny stolik, ale marnie mu szło. Walczył z nim kilka chwil i w końcu mu się udało. Stewardessa w przodzie samolotu zaczęła pokazywać, jak poprawnie zapiąć pasy, a jej koleżanka instruowała wszystko na głos.

Kiedy poczuł to charakterystyczne uczucie, które towarzyszy przy starcie samolotu, otworzył powoli oczy. Najpierw jedno, potem drugie, ale zupełnie nie do końca. Światło nad ich głowami, drażniło mu wzrok i potrzebował chwili na to, aby się do tej otaczającej jasności przyzwyczaić. Samolot osiągnął wysokość.

- Zamawiają coś panowie? – nieoczekiwanie pojawiła się obok nich stewardessa w firmowym uniformie i z takim samym firmowym, wymuszonym uśmiechem na ustach. Shannon próbował się do niej jakoś uśmiechnąć, ale wyszedł mu tylko grymas na jego kształt. – Może podać coś z bufetu? Mamy bardzo dobre zapiekanki i -

- A może pani po prostu się przymknąć? – przerwał jej, Shannon typowa oaza spokoju, stracił już pokłady cierpliwości. Zaskoczona dziewczyna, zamrugała oczami.

- Jak pan sobie życzy – odpowiedziała lekko zmieszana. Jared nachylił się przez Shannona w jej kierunku.

- Proszę wybaczyć, jedyna rzecz jakiej potrzebuje mój brat to święty spokój – mówił, a ona słuchała dalej z lekkim zaskoczeniem.

- Myślę, że jestem w stanie to zapewnić – przebąknęła, oddalając się od nich w kierunku pozostałych pasażerów.

- Dziękuję – nie był pewien czy usłyszała, ale nie obchodziło go to. Oparł się z powrotem na siedzeniu i próbował znaleźć jakąś wygodną pozycję, ale jakkolwiek by się nie obrócił, zaczynało go wszystko cisnąć i gnieść. Shannon przyglądał mu się z pewną rezerwą, jak cały czas się kręcił.

Gdy wreszcie udało mu się znaleźć na tyle wygodną pozę, że w miarę nic go nie drażniło, przymknął oczy i dosłownie w tym samym momencie poczuł, jak samolot zaczyna się trząść. Zignorował to i wymacując po omacku sznurek od rolety, zasłonił okienko i czekał, aż wszystko minie.

Shannon udawał, że śpi. Poznał to po jego przymrużonych oczach, którymi tak naprawdę śledził siedzącą dziewczynę po swojej przeciwnej stronie. Kiedy to spostrzegł, szturchnął go łokciem w żebra, a ten głośno syknął. Odpiął pasy i przecisnął się obok niego. Jak wreszcie znalazł się między fotelami, na wolnej przestrzeni, rozprostował ręce. Przeszedł na chwiejnych nogach w kierunku toalet, a gdy pociągnął za klamkę, dosłownie od razu otworzyły się przed nim drzwi. Ze środka wyszła jakaś blondwłosa dziewczyna, w krótkiej spódniczce, ledwo zakrywającej jej tyłek.

Zawiesił na niej wzrok, co nie uszło jej uwadze. Uśmiechnęła się do niego kokieteryjne, zagryzając dolną wargę. Kusiła go, dobrze o tym wiedział i wcale mu to nie przeszkadzało. Dalej trzymając dłoń na klamce przyglądał się uważnie jej kocim ruchom, które stawały się coraz śmielsze i bardziej prowokacyjne. Pchnęła drzwi, ciągnąc go za sobą i znalazł się we wnętrzu ciasnej ubikacji razem z nią.

Nie musiał nic robić, dziewczyna od razu przeszła do rzeczy, była taka pewna siebie i każdego swojego ruchu. Z każdym kolejnym pocałunkiem, jakim obsypywała jego usta, przysuwała się bliżej niego i z coraz większą siłą napierała na jego ciało. Po chwili, kiedy brakło im oddechu, zaczynał mieszać się w jeden i stawać coraz płytszym, jej dłonie wkradły się pod jego koszulkę i przesuwały się wzdłuż pleców.

            Blondynka na moment przerwała i pozwoliła się unieść, cały czas majstrując przy pasku jego spodni. Gdy w końcu udało jej się go rozpiąć, wplotła palce między jego krótkie ciemne włosy. W kabinie było bardzo mało miejsca, ledwo się pomieścili, ale teraz to się nie liczyło. Nic nie miało znaczenia, wszystko było nieważne, jakby odeszło w całkowite zapomnienie. Górę wzięło dzikie pożądanie i tłumione od tak dawna emocje.

Czuł, że powraca na powierzchnie.

Dokładnie przez ułamek sekundy spojrzał w jej jasne, podkreślone czarną kredką oczy. Nie wyczytał z nich nic, dosłownie nie potrafił niczego z nich odgadnąć poza rosnącym pożądaniem. Kiedy pewne części garderoby opadły w dół z cichym szelestem, już go nic nie obchodziło. Przeszli do tego, o co chodziło od początku.

Kochali się jak szaleni, nie potrafiąc przestać i powiedzieć sobie stop. Zatracili się w błogim uniesieniu, tracąc łączność z otaczającą ich rzeczywistością, i tym gdzie się w tym momencie znajdują. Kolory zlały się w jeden, głos przeszedł w słodki jęk i cielesnego spełnienia.

Byli na górze, nie spadali w dół.

*

- Nieźle – podsumował Shannon, widząc jak zajmuje z powrotem obok niego miejsce. – Wiedziałem, że nie przepuścisz takiej okazji, po prostu wiedziałem – mówił, przypatrując się jego stojącym na wszystkie strony włosom i zmierzwionemu ubraniu. Jared wywrócił oczami i głęboko odetchnął.

- Trzeba łapać okazję, a nie siedzieć i pierdzieć w stołek – wskazał brodą, na dziewczynę, której Shannon się przyglądał od dłuższego czasu. Śledził jego ruchy kątem oka, Shannon zacisnął usta w wąską kreskę i nic już nie odpowiedział. Kiedy chciał je otworzyć, przerwała mu stewardessa.

- Prosimy o zapięcie pasów, za około dziesięć minut będziemy kołować. Dziękujemy za wybranie naszych linii i życzymy miłego dnia.

Tak jak usłyszał, tak się stało. Piętnaście minut później wychodził z resztą pasażerów z samolotu, schodząc podstawionymi schodami. Wiał porywisty wiatr, słońce świeciło wysoko na niebie i było tutaj o wiele cieplej niż w Nowym Jorku. Śnieg nigdy nie padał, średnia temperatura w grudniu wynosiła osiemnaście stopni i to był jedyny powód, za który lubił tą część Stanów. Przynajmniej nigdy nie było mu zimno.

Na samą myśl, co go czekało w tym miejscu, dostawał skrętu żołądka. Data eksmisji zbliżała się nieubłaganie, a przekonujących argumentów na swoją obronę, jak nie miał, tak nie ma. Pieniędzy również.

Shannon wpakował go do taksówki i mówiąc nazwę ulicy, podążyli w tamtym kierunku. Kierowca przyglądał mu się od czasu do czasu, a Jared jak go ignorował od momentu, gdy usiadł na tylnym siedzeniu, tak czynił to dalej. Tylko czasem, jego coś mruknął.

Żółta taksówka zajechała pod podaną ulicę i wysiedli, wyjmując z bagażnika swoje torby. Patrząc na odrapaną kamienicę, z metalowym numerem siedemnaście po prawej stronie, miał dziwne uczucie, że przyjechał i wrócił tu po raz ostatni.

26. grudnia 1996r., Phoenix, Arizona.

Obudziły go jakieś przytłumione szmery. W pierwszej chwili nie wiedział gdzie się znajduje i zaczął nerwowo rozglądać się po pokoju. Dopiero po czasie dotarło do niego, że jest przecież w swoim mieszkaniu. Jeszcze.

Opadł z powrotem na poduszki i przykrył się ciepłą kołdrą, aż po sam czubek nosa. Kiedy poczuł, że ogarnia jego ciało znowu sen, coś zaczęło szarpać go za ramię. Nie chciało mu się nawet otwierać oczu, żeby spojrzeć kto lub co, chce zakłócić jego spokój.

- Sto lat, sto lat stary pryku! – usłyszał śpiew Shannona, który ciągle ciągnął go za koszulkę i próbował zrzucić z niego kołdrę. – Nie codziennie kończy się dwadzieścia pięć lat!

- Spełnienia wszystkich marzeń – był zbyt leniwy, aby podnieść się i zobaczyć, kto jeszcze wisi nad jego łóżkiem. Stawiał, że jest co najmniej kilka osób, które Shannon dzień wcześniej zorganizował na rzecz tej tandetnej szopki, co przeszkadza mu w spaniu!

- Dobra, spieprzać i dać mi spać – wymruczał, nakrywając głowę poduszką. Jak sądził, była gdzieś około szósta rano. Rolety pozasłaniane do samego dołu, nie wpuszczały światła do pomieszczenia, a ciemnozielone ściany, wydawały się być jeszcze ciemniejsze i bardziej ponure. Shannon z resztą ludzi zgromadzonych nad jego łóżkiem nie dawał za wygraną. Znowu zaczął go szarpać i próbował po raz któryś z kolei ściągnąć z niego kołdrę. Jared jak się zaparł, tak nie pozwolił się odkryć.

- Stary, wstawaj, jest już dwunasta w południe! – usłyszał prawie tuż obok swojego ucha. Przez to, że był wykończony, bolał go każdy skrawek ciała. Głowa ciążyła mu tak, jakby zaliczył przez noc kilka, ostrych imprez. Jedyne na co miał ochotę, to-to, żeby przespać cały dzień.

- Daaajcie mi spaaaać – mamrotał, twarzą do poduszki, cały czas trzymając się kurczowo kołdry. – Na bank ściemniacie z tą dwunastą, pewnie jest siódma.

Ktoś chrząknął ostentacyjnie, a potem usłyszał tylko, że ich głosy się ściszyły. Przez chwilę miał wrażenie, że wyszli z pokoju i jednak zostawili go - tak jak chciał - w spokoju i samego. Jednak nie zdążył się nawet odkryć, aby spojrzeć czy sobie poszli, usłyszał głośny śpiew. Otworzył automatycznie oczy i zerwał się z posłania prawie w tej samej chwili. Pomału rozglądnął się dookoła siebie, a ludzie stojący przed nim, kiwali się trzymając w dłoniach kieliszki i fałszując odśpiewywali urodzinową piosenkę.

- No nie! Chyba was do reszty już poje... – nie dokończył, bo Louise wskoczyła mu na kolana i objęła za szyję. Popatrzył się na nią zdziwiony i przestał się ruszać. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego, co jeszcze bardziej go zszokowało. Odkąd pamiętał, nie byli w zbyt dobrych kontaktach, a ich relacje ograniczały się jedynie do skrajnego minimum. Tylko czasami, widywali się na imprezach, bądź ze względu na długoletnią przyjaźń z Shannonem, zapraszał ją na wspólne spotkania.

Uznał, że po prostu upili ją z rana.

- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego, postaram się wam pomóc z zespołem i będzie dobrze – zamrugał, przyglądając się jej drobnej twarzy; jej zaróżowionym policzkom, opadających na twarz blond włosom, które przy końcach były specjalnie postrzępione i wielkim ciemnoniebieskim oczom.

Louise odchrząknęła, aby sprowadzić go z powrotem na ziemie, bo był kilka metrów nad ziemią. Powoli zabrała rękę i natrafiła przed sobą na kolejną zdziwioną parę oczu. Shannon szybko odwrócił się od nich, udając, że nic nie miało miejsca. Podał Jaredowi kieliszek do ręki, prawie przy tym go oblewając i ogłosił toast. Louise zeszła mu z kolan i stanęła obok Kevina, który zdążył już sobie nalać kolejną porcję.

- Ty się tu nie rozpędzaj – wzięła mu z rąk butelkę, już do połowy opróżnioną. – Nie chcę was wszystkich zbierać z podłogi, jak rok temu – jak na komendę na twarze pozostałych wstąpił głupkowaty uśmiech, a Shannon prychnął pod nosem na wspomnienie ostatnich urodzin Jareda.

- Super było – odezwał się Kevin, a z jego ust nie schodził uśmiech. Oczy mu się błyszczały i był już w wyśmienitym humorze, po wypiciu samemu połowy litrowej flaszki. – Twoje imprezy są najzajebistrze na świecie. Może weź zajmij się tym profesjonalnie?

- Nie chciałbyś tego – Jared popatrzył się na niego kręcąc z politowaniem głową. Zdawał sobie sprawę, że życie Kevina kręci się tylko wokół nieustannych imprez i to tylko kwestia czasu, aż pójdzie na odwyk dla uzależnionych. Ale znali się od dziecka, byli najlepszymi kumplami od podstawówki i choć wiedział, że powoli się staczał, nie potrafił mu tego zabrać. Żył własnym życiem, gdy sytuacja była już na tyle poważna, dawał mu do zrozumienia, że robi źle, ale w gruncie rzeczy pozwalał Kevinowi kierować sam sobą i jego decyzjami. Nie dyktował mu swoich zasad i reguł.

- Słyszałam, że napisałeś piosenkę – zmieniła temat Louise, kątem oka obserwując Kevina, który rozsiadł się w fotelu, zagraconym samymi – jak sądziła brudnymi – ciuchami Jareda. – Mógłbyś mi ją pokazać?

- Ale to jest tylko szkic; zwrotka i refren, nic specjalnego. To się nawet nie nadaje do pokazywania – próbował się wykręcić, ale Louise była nieugięta i nadal stała przy swoim.

- Pieprzysz głupoty, pokazuj – wtrącił się Kevin, a Louise mu przytaknęła. Nie cierpiał takich sytuacji. Zwlekł się z łóżka, odkrył kołdrę, a panujący chłód w mieszkaniu uderzył w jego ciało.

Oszczędzali jak tylko mogli, ale tak czy siak, szło im to z marnym skutkiem. Otworzył szufladę zagraconego biurka, która była zapchana samymi papierami, zeszytami i kilkoma książkami. Przewertował jeden notatnik, a potem drugi. Wreszcie otwierając ten z czerwoną okładką z narysowanym na niej trójkątem, prześledził szybko zapisaną w nim treść. Podał go dziewczynie i czekał na jej reakcję.

- Proszę – wzięła od niego zeszyt i przysiadła się na skraju, czytając pierwsze wersy. Jej oczy błądziły szybko po niedbałych, pochyłych i w różnych miejscach poskreślanych wyrazach.

- Zatem biegnę, ukrywam się i szarpię, zaczynam od nowa z całkiem nowym imieniem i oczyma, które widzą nieskończoność – czytała w myślach, dokładnie wczuwając się w tekst. – Zniknę. Już raz ci mówiłem, ale powiem to jeszcze raz. Chcę by mnie dokładnie zrozumiano. Pokażę ci drogę, drogę którą podążam* – skończyła i podniosła głowę, napotykając wyczekujące niebieskie oczy Jareda.

- Niezłe. Wydaje mi się, że mogłoby przejść – powiedziała poważnym tonem. – Ale...

- Ale...?

- Ale mi może się to podobać, a reszcie niekoniecznie. Zdajesz sobie z tego sprawę, no nie? Musicie teraz napisać jakąś dobrą muzykę, żeby miała power, bo nikt nie będzie chciał ci puszczać jakiejś mdłej serenady do księżyca. Musisz się z tym liczyć...

- Wiem. I wcale nie szykujemy się na nagły sukces – odezwał się Shannon. Jared spojrzał na brata, dostrzegając, że mimo ich beznadziejnej sytuacji w jakiej się znaleźli, miał jeszcze cząstkę nadziei na sukces. Może nie szybki i spadający z nieba, ale wciąż go miał.

*

Kilka dni później, stał przed lustrem i przyglądał się swojemu odbiciu. Ułożył do porządku zmierzwione jak zwykle włosy, poprawił koszulkę i uśmiechnął się gorzko sam do siebie. Z całych sił próbował myśleć pozytywnie, ale choć się bardzo starał, nie wychodziło mu to. Od pewnego czasu, miewał bardzo ponure myśli, a otaczający go świat widział w ciemnych kolorach. W samym środku tego wszystkiego próbował znaleźć cokolwiek, co miałoby pomóc mu uwierzyć, że wszystko skończy się dobrze. Najlepiej, gdyby to, co się działo wokół niego, okazało się tylko kolejnym koszmarem nocnym, co mu się śnił.

Nieprzerwanie od paru dni.

Ostatnie przelotne spojrzenie, jakim ogarnął swoją sylwetkę, było jakby wymuszone w uśmiech. Starał się chociaż udawać, że nic nie robi na nim wrażenia i nie wpływa tak mocno na jego uczucia, jakby chciał... Ale w tych chwilach, kiedy zostawał sam na sam ze sobą, ze swoimi pokręconymi i zawiłymi myślami - co ogarniały jego umysł i wchodziły do niego nieproszone - odrzucał wszystkie maski na bok.

Przybierał je każdego dnia od nowa. Chował za nimi prawdziwego siebie, a gdy nikt nie patrzył, był ze sobą sam na sam – ściągał je. Wpatrywał się wtedy w swoje oczy i sam się sobie dziwił, jak potrafi tak dobrze grać i jak dobrym jest aktorem. Wtedy też dostrzegał, jak puste jest jego spojrzenie, jak musi udawać i pilnować się, żeby stwarzać przekonujące pozory.

Gdy wszedł do pokoju, Shannon leżał rozwalony przed telewizorem, ubrany w koszulkę z Marilyn Mansonem i jadł płatki zbożowe. W odbiorniku leciał wywiad z jakąś gwiazdą, na co nie zwrócił uwagi. Rzucił tylko kątem oka. Shannona nawet nie zainteresowało to, że wszedł do pokoju. Cały czas wgapiał się i słuchał uważnie wywiadu. W końcu usiadł obok niego i sam zaczął oglądać. Na ekranie pojawiło się zbliżenie na wokalistę Green Day’a.

- Promują nowy album, bodajże nagrali singiel Hitchin' A Ride, musiałbym go w końcu posłuchać – Shannon dopiero po jakiś kilku minutach odezwał się, kiedy Billie przestał mówić, a reporterka pożegnała zespół.

- A my musimy w tydzień znaleźć nowe mieszkanie, najlepiej daleko stąd – Jared mówił swoje, patrząc wyczekująco na Shannona i czekając na jego reakcję.

- Zawsze chciałem się stąd urwać, zmienić klimaty. Mi tam pasuje, do kiedy musimy się wynieść? – zapytał całkowicie beztrosko.

- Mamy czas do dziesiątego stycznia – tego właśnie się po nim spodziewał. Zrozumienia i braku niepotrzebnych pytań. W sumie... było mu to bardziej na rękę i w duchu zaczynał się cieszyć z takiego obrotu sprawy. Nie musiał już udawać, jak dobrze sobie radzi, a jego próby w jakiś stopniu wychodzą.

W końcu, po tak długim czasie mógł odetchnąć. Pełną piersią i z całkowitym spokojem ducha, że już nic, dosłownie NIC go tu nie trzyma. Żadne wspomnienia, które miały swoje korzenie tutaj i nie pozwalały się wyrwać, żadne plany, które i tak legły by w gruzach.

Phoenix zapamiętało go na zawsze. Pamiętało każdą rysę na szkle, każde niepowodzenie, które go spotkało, ale też wszystkie marzenia, które musiał porzucić i zakopać w jego ziemi. W tamtej chwili przyrzekł sobie, że któregoś dnia tu wróci, jako on, ale nie zupełnie taki sam. Wróci i wszystko wykreśli, co było i rozpocznie na nowo. Nie teraz, nie jutro. Kiedyś.

Przysiągł sobie, że nie będzie już więcej wyjeżdżał z niego jako spłukany.

I będę wszystkim tym, o czym marzyłem, a zabrakło mi odwagi. Będę przeciwnością samego siebie i swojej niedoli. Ludzie wybaczą mi wszystko co zrobiłem, ale nigdy nie zapomną.

Nigdy się nie zmienię.

___

*30stm-Capricorn.