20. ...zawsze będę wracać do Paryża

Dla Dark Queen, z którą najgłośniej darłyśmy się pod sceną, szczególnie jak myślałyśmy, że zagra Buddhe, haha :3

„I trze­ba być wiel­kim przy­jacielem i moc­nym przy­jacielem, żeby przyjść i prze­sie­dzieć z kimś całe popołudnie tyl­ko po to, żeby nie czuł się sa­mot­ny. Odłożyć swo­je ważne spra­wy i całe po­połud­nie poświęcić na trzymanie ko­goś za rękę.” (Anna Frankowska)

1. lutego 2004r., Paryż, Francja, port lotniczy Paryż-Roissy-Charles de Gaulle.

Koła samolotu linii United Airlines dotknęły pasa lotniska dokładnie po ośmiu godzinach i piętnastu minutach lotu. Samolot zatrzymał się chwilę później, kończąc swój rejs, a stewardessa pożegnała pasażerów. Jared nałożył na nos swoje przeciwsłoneczne okulary, a gdy stanął na schodach przy samolocie, pęd powietrza rozwiał jego pół długie włosy. Zaczerpnął do płuc rześkiego, porannego powietrza, które było zdecydowanie dosyć ciepłe jak na tą porę roku. Wydawało mu się, że powinna tutaj panować zima.

Trzymając w jednej ręce swoją podręczną torbę, przeszedł z resztą pasażerów w kierunku terminalu. Był jednym z największych w Paryżu; wśród ludzi mógł usłyszeć tak wiele języków, których jeszcze nigdy w życiu nie słyszał. Przewijały się między sobą, mieszały się, tworząc niecodzienny gwar, który panuje właśnie w takich miejscach, jak to. Lotnisko było naprawdę ogromne, nie potrafił objąć go wzrokiem. Ciągnęło się długo przed nim i równie długo za nim.

Pięć minut później, gdy wyszedł na parking przed jednym z wejść, nie wiedział co ma robić. Dotarło do niego, że lotnisko nie jest w samym centrum Paryża, a jego znajomość francuskiego kończy się na tym, co pamiętał jeszcze z liceum. Przestraszony rozejrzał się wokół siebie, szukając jakiejś informacji. Miła pani ubrana w firmową garsonkę, pokazała mu, jak, czym i za ile minut może dostać się do Paryża. Dziękował jej w duchu, że jest tak kompetentna i wyrozumiała.

Ściskając swój bagaż, a drugą ręką nakładając na nos przeciwsłoneczne okulary, wsiadł do autobusu, który miał go dowieść aż do samego centrum. Tam już był pewny, że jakoś sobie poradzi. Mieszkanie Emily mieściło się przy jednej z większych ulic.

W tym samym czasie, Los Angeles.

Kathleen Rosebeen przeklęła pod nosem. Bardzo siarczyście. Rzadko jej się zdarzało kląć, ale gdy wymagała tego sytuacja, ponosił ją nieokreślony rodzaj gniewu. Czuła, jak całym ciałem wstrząsa jakiś dziwny, nasilający się z każdą chwilą, dreszcz. Wyciągnęła przed siebie swoje dłonie, które również jej drżały i mogła przysiąc, że dawno nie była tak zdenerwowana, jak właśnie dziś.

Ale musiała się w porę uspokoić. Sytuacja tego wymagała, ludzie wokół niej zaczęli się jej przyglądać z zaciekawieniem, kiedy to siedząc samotnie w jednym z klubów w Los Angeles, klnie pod nosem sama do siebie. Poprawiła swoje długie, blond włosy i odrzuciła je na plecy. Postukała paznokciem w szklaneczkę z kolorowym drinkiem i odetchnęła. Musiała się naprawdę uspokoić.

Zaczęła żałować tego, że poddała się sama sobie. Mogła chwilę dłużej pomyśleć, zacząć się wahać, że nie powinna, odrzucić od siebie wszystko, ale to, że miała przy sobie wystarczająco towaru, który kusił… Naprawdę kusił. Rozsypała go na toaletce w swoim małym, zapyziałym mieszkaniu. Uformowała kreskę, potem jeszcze jedną. Zrolowała jednodolarówkę i wciągnęła, prostując się prawie automatycznie. Czekała, mogła przysiąc, że czekała jak to będzie po tak długim czasie odkąd ostatni raz brała. Ale nic się nie zmieniło, w zasadzie było tak samo, a jej ciało oduczone tego wszystkiego, przyjęło to z tak wielką ochotą, jak jeszcze nigdy. Aż sama się zdziwiła, że potrafiła tyle wytrzymać bez.

Wpatrywała się w swoje drżące dłonie, ale już nie była zdenerwowana. Czekała tutaj od piętnastu minut, a jej umówiony towarzysz, wcale nie przychodził. Zastanawiała się czy w ogóle ma zamiar przyjść, skoro się tyle spóźnia. Odetchnęła raz jeszcze, a potem upiła łyk drinka.

- Przepraszam, straszne korki – usłyszała za swoimi plecami w chwili, gdy poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odwróciła w kierunku mężczyzny głowę, a potem patrzyła jak siada naprzeciw niej. Ściągnął z głowy czapkę, rozpiął koszulę i położył dłonie przed sobą. Wpatrywał się w nią przez chwilę, a Kathleen już wiedziała co dla niej ma. – Zostałem w Los Angeles, już nie gram z Thirty Seconds to Mars – zaczął. – Przestałem jakiś czas temu.

- Och Kevin, dlaczego? – spytała, mrużąc swoje oczy. Przyglądała mu się bardzo uważnie, mogła uznać, że był bardzo zabieganym człowiekiem, który starał się mieć wszystko poukładane jak należy. Teraz, gdy młoda kelnerka postawiła przed nim szklaneczkę whisky, stwierdziła, że tutaj wcale się nie śpieszył. Napił się spory łyk, a potem widziała, jak minimalnie się krzywi. Musiał dawno nie pić albo rzeczywiście whisky zawsze wykrzywiała mu twarz. Splótł swoje dłonie na szklance i podniósł oczy wprost na nią. Teraz patrzyli się w siebie, a Kathleen przygryzła dolną wargę.

- Zająłem się czymś innym, mają kogoś innego na moje miejsce – uśmiechnął się krótko, a Kathleen była niemal pewna, że ten uśmiech nie był do końca szczery. Zastanawiała się przez moment czy Kevin odszedł z zespołu dobrowolnie, czy Jared miał w tym swój udział. Może już był tak upierdliwy, że Kevin nie potrafił z nim wytrzymać? Nie znała na to odpowiedzi, ale to ją w tej chwili najmniej interesowało. Była ciekawa po co chciał się z nią znowu spotkać.

- Doprawdy? Kogo? – spytała, gryząc wargę. Schowała dłonie pod stolik, bo znowu zaczęły się lekko trząść. Nie mogła dać się zdradzić, musiała zachować dobrą minę do złej gry, a spotkanie z Kevinem wszystko opóźniało. To było niczym wyczekiwanie na upragniony obiad, kiedy przez większość czasu w twoim żołądku jest pusto. Tak właśnie się czuła, musiała wziąć, a to, że głosik gdzieś z tyłu głowy szeptał, że znowu wyląduje w Pasadenie w zamkniętym ośrodku dla uzależnionych, wcale nie sprawiało, że chęć wciągnięcia kolejnej dawki malała. W zasadzie jeszcze bardziej się to potęgowało, bo jej ukryte pragnienia, ciche tęsknoty za tym wszystkim co dawały jej narkotyki nareszcie wyszły na wierzch. A ona już nie miała siły ani tym bardziej ochoty się bronić. Życie jest za krótkie, żeby nie przeżyć go na pełnych obrotach; szybko, mocno, intensywnie.

- Jakiś nowy chłopak, który będzie tylko koncertowy, nawet nie pamiętam jego imienia, to nie jest istotne, Kathleen. Przyszedłem tu do ciebie z czymś innym – oderwał dłonie od szklanki i teraz dopiero zauważyła, że przyszedł z teczką. Schylił się po nią, a potem wyciągnął z niej kilka plików kartek. Przyjrzała się im i teraz zrozumiała. Teledysk. Ona w teledysku Thirty Seconds to Mars. Jak mogła zapomnieć! Ale minęło tyle czasu odkąd rozmawiała ostatni raz z Kevinem, że zajęta swoimi sprawami, była to ostatnia myśl, jaka przychodziła jej do głowy.

- Kev… myślałam, że sobie wtedy żartowałeś.

- Kathleen, ja bardzo rzadko żartuje ze służbowych spraw. Jared mnie prosił o to, żeby cię odszukać, teraz znowu znaleźć i dać ci umowę. Wytwórnia chce mieć wszystko gotowe, zanim zaczniemy kręcić.

- Napisał chociaż już tą piosenkę? – wydęła swoje usta, a potem oblizała je końcem języka. Śledziła każdy jego ruch bardzo dokładnie. Ściskała dłońmi swoje kolana i zastanawiała się czy już teraz będzie musiała coś podpisać. Kevin uniósł brwi i przesunął w jej stronę kartkę, na której mogła przeczytać:

Wytwórnia Immortal Records,

Umowa zawarta pomiędzy zespołem Thirty Seconds to Mars reprezentowanym przez Kevina Drake’a, zwanym dalej pełnomocnikiem strony, a Panią Kathleen Rosebeen ur. 25.04.1974r., w Phoenix, zwaną dalej wykonawcą umowy. Strona zobowiązuje się do wykonania wszystkich obowiązków powierzonych przez zespół Thirty Seconds to Mars, strona zobowiązuje się wykonać i spełnić warunki umowy osobiście. Umowa jest sporządzona w celu udostępnienia swojego wizerunku w teledysku zwanym dalej wideoklipem do piosenki „Attack” wyświetlanym w środkach masowego przekazu.

Umowa została sporządzona w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron.

- Piosenka jest prawie ukończona, nie martw się o to czy Jay napisał ją, czy nie. – Kevin napił się kolejnego łyku whisky. Już się nie skrzywił. Zdał sobie sprawę, że odkąd jego alkoholowy problem niemal na zawsze zniknął, tą whisky dał do zrozumienia sobie, że on wciąż w nim jest. Nigdy nie przestaje się być wolnym od swoich nałogów.

Kathleen zmarszczyła brwi. Podobało jej się to. Co więcej, wiedziała, że dostanie za to jakąś gaże, a co za tym idzie, swoje pięć minut na wielkim-małym ekranie, który może ją, a nuż, wynieść na różnego rodzaju szczyty. Nie wiedziała w tej chwili czy to, że przed jej oczami na chwilę jawiła się wizja jej nagłej kariery kosztem występu w teledysku, czy to, że może zostanie zauważona sprawiło, że to był też jeden z powodów dla których zgodziła się złożyć swój podpis.

Drugiego jeszcze wcale nie znała, ale Kathleen Rosebeen to piękno i demon. I to, że Jared tak bardzo widział ją w swoim teledysku; obraz tego, jak razem z nią w nim jest, a on może w końcu zrobić z nią to wszystko, co ona kiedyś z nim, sprzedając mu prochy, była zbyt silna.

- Chce wiedzieć po prostu czy jest na tyle dobra, żebym mogła tam być – zironizowała, drżącą dłonią odpalając papierosa. Kevin opuścił głowę, nie chcąc widzieć, jak męczy się z zapalniczką. Patrzył tępym wzrokiem w szklankę przed sobą, w której już nie było prawie whisky. Zastanawiał się przez moment, jakim cudem tak szybko zniknęła.

- Jest lepsza niż myślisz.

- Nie wątpię, Jared zawsze daje z siebie sto dwadzieścia procent – zaciągnęła się mocno papierosem, a dłonie na moment przestały jej drżeć. – We wszystkim, pamiętam –

- Kathleen, on już ci więcej nie ulegnie – Kevin podniósł wzrok na nią i patrzył, jak zagryza wargę. Była naprawdę piękna i czasem zastanawiał się, dlaczego tak źle skończyła. Co ją popchnęło, że w Phoenix zabrała się za dilerkę. Co było tym, że chciała robić to, a nie coś innego. Kathleen była dla niego zawsze zagadką i nie potrafił jej nigdy rozgryźć; choć czasem myślał, że mówi mu o sobie to miał nieodparte wrażenie, że to się w jakimś stopniu mija z prawdą, że nie mówi niczego do końca. Jak gdyby chciała stworzyć aurę niepewności, niedostępności, która przez tyle lat wciąż ją otaczała.

- Panie Drake, czy pan chce się ze mną spierać? – mruknęła spod wpół przymkniętych powiek.

- Kathleen…

- Kevin, on sam tego chce. Bo jeżeli by nie chciał, to nie prosiłby cię o to, żeby mnie odszukać – mówiła, trzymając w dwóch palcach papierosa. – Nawet nie starałby się tego robić. Wziąłby pierwsze, lepsze kurewki i mógłby z nimi kręcić te swoje cuda.

- Może masz rację. Ale ci się nie uda – spojrzał na nią krótko i wychylił resztki whisky do dna.

Bo Kathleen Rosebeen w zwyczaju miała rację. Znała się na ludziach i jak mało kto wiedziała, co ją do niej popycha. Może też tłumaczyła to sobie, że w końcu sprzedaje im towar i to jest jedyny powód, że do niej ciągle wracają, ale… Ale, Jared był dla niej również zagadką i jeszcze nie mogła mieć tak oczywistej pewności, że zrobi tak, jak myśli.

Ale Kathleen to piękno i demon. A tutaj nikt nie miał złudzeń.

Każda rzecz, jaką nauczyłem się zapomnieć, powróci.
Będziesz płakać, a ja będę prosić.

*

1. lutego 2004r., Nowy Orlean, Luizjana, hotel Quality Inn & Suites.

- Milicevic, do kurwy nędzy! Do reszty postradałeś rozum?!

Tomo podskoczył, widząc przed sobą wykrzywioną twarz Matta. Patrzył na niego, a potem Matt zerknął na zegarek. Była druga w nocy, hotel prawie cały pogrążony we śnie, a jemu zebrało się na spacery. Może byłoby wszystko okay, że Matt tak na niego naskoczył, gdyby rzeczywiście spał. Nawet to, że zerknął machinalnie na zegarek nie świadczyło, że spodziewał się akurat jego. Widać było, że obawiał się hotelowej służby, co miałaby przywrócić ich do porządku.

- Przyszedłem się napić, tak jak mówiłeś o tym trzy godziny temu – Tomo był trzeźwy i czysty jak łza. Dopiero teraz zauważył, że Matt trzyma w palcach lewej dłoni do połowy opróżnioną butelkę wódki. Matt uśmiechnął się promiennie, jakby spadł mu kamień z serca.

- Myślałem, że to obsługa! – wyjaśnił zaraz Matt, przesuwając się w progu i robiąc mu miejsce, żeby mógł przejść. Gdy tylko przestąpił próg jego pokoju, zaraz zobaczył rozwalonego na łóżku Shannona, który trzymał taką samą wódkę. Tylko, że jak Matt jeszcze potrafił podejść do drzwi, otworzyć je, nawet wrzasnąć, tak Shannon leżał i tylko podnosił butelkę do ust. – Tomo, straszysz ludzi!

- Przepraszam, nie chciałem. Mam za to jeszcze dwie zero siedem – wyszczerzył się jak głupi, a Matt pociągnął go za ramię. Shannon coś mruknął w odpowiedzi, a Matt pociągnął z gwinta. Dawno nie widział ich tak pijanych. Z jednej strony był zły, a z drugiej, mógł się napić i zapomnieć na chwilę o tym, że Mike czeka, aż im powie o ich relacji. Jeszcze nie potrafił nazywać tego związkiem, jakkolwiek to nie brzmiało. Choć on uważał, że im się należy, a nie mogą sobie pozwolić na totalną swobodę, musiał naprawdę wybrać odpowiedni moment. Pech chciał, że był to dzisiejszy dzień, może bardziej już wieczór.

Usiadł w jednym z hotelowych foteli i postawił schłodzoną butelkę na stoliku. Był niewyobrażalnie brudny; pizza, rozlany alkohol, sok i wszystko inne, o czym wolał nie myśleć, lepiły się ze sobą i bał się dotknąć to palcem. Przez moment chciał to uprzątnąć, ale w porę się powstrzymał. Bo jak to by wyglądało, kiedy on sprząta, a oni leżą obok siebie kompletnie napici?

- Tomo, mój przyjacielu, polej no – Matt podparł się, a potem machnął w kierunku butelki z wódką. Tomo poderwał się z miejsca i odkręcił jeszcze zamkniętą butelkę. Matt przyglądał mu się z jakiś dziwnym uwielbieniem, kiedy polewał do kieliszków kolejnej porcji wódki. Tomo przez chwilę miał wrażenie, że ta wódka jest wszystkim czego Matt w tej chwili pragnie. Nie sen, jedzenie ani inne z przyziemnych rzeczy – tylko wódka. Wódka była wszystkim, odpowiedzią na wszystko.

- To zdrowie chłopaki – powiedział już maczając swoje usta. Do jego nosa dotarł charakterystyczny, ostry zapach i już wiedział, że jutro wstanie i będzie przeklinał ten wieczór. W zasadzie był pewien, że każdy z nich będzie ledwo żywy, ale w końcu mogli sobie raz na jakiś czas pozwolić. A gdy pozwalali sobie, puszczały wtedy wszystkie hamulce. Można by było powiedzieć, że gdy mieli wolne wszystko inne przestawało się liczyć. Rozumieli się bez słów, każdy liczył na swoją własną chwilę wytchnienia tylko po to, żeby na następny dzień znowu wstać i wyjść na scenę.

To tutaj kurtyna na moment mogła opaść.

Dwadzieścia minut później Tomo zebrał się w sobie. Po kilku kolejkach i przy tak szybkim tempie jakie im narzucił Matt, zaczęło mu się już bardzo kręcić w głowie. Shannon chyba do końca nie kontaktował, leżał i coś mruczał. Potem zaczął nucić, aż wreszcie podśpiewywać jakąś dziwną piosenkę, której nigdy nie słyszał. Zastanawiał się dosłownie sekundę skąd ją zna, a potem spojrzał na Matta. Ten wpatrywał się w niego, trzymając kolejny kieliszek z kolejną porcją wódki. Tomo mimo to, przystał na to. Stwierdził, że wódka doda mu odwagi, może oni pod wpływem też inaczej na to spojrzą. Teraz naprawdę nie wiedział czy będą coś pamiętać jutrzejszego dnia, czy zwyczajnie o tym zapomną. Stawiał bardziej na to, że raczej wszyscy w trójkę skończą z urwanym filmem, a przynajmniej jeden z nich z głową nad sedesem.

- Tomuś, co ty taki smutny – mruknął Matt zaraz po tym, jak opróżnił swój kieliszek. Zamrugał oczami, a Tomo odetchnął głębiej. Może przez większe skupienie na tym co robi albo przez wdychane powietrze przez usta, uda mu się chociaż odrobinę wytrzeźwieć.

- Nie bądź smutas, bo ci uschnie kutas – Shannon dał znać o sobie z pomiędzy stosu poduszek. Przytulał jedną z nich i głupio się uśmiechał. Jego pijacki uśmiech był aż zaraźliwy, Tomo wyszczerzył się w odpowiedzi.

- Chłopaki, słuchajcie – zebrał się na odwagę. Zamknął na chwilę oczy, żeby unormować oddech. Czuł w powietrzu zapach jedzenia, którego w dalszym ciągu nie sprzątnęli, rozlanych napoi, które zdążył sam zresztą też rozlać, zapach wódki, który docierał do jego nosa, aż nagle poczuł charakterystyczny zapach odpalanego papierosa. Otworzył oczy. Shannon palił jakiegoś skręta, który na początku pachniał jak zwykła fajka. Zdecydowanie fajką to on nie był. Cichnął niesamowicie.

- Cały czas cię słuchamy, Tomo – Matt odkręcił po raz kolejny butelkę i nalał sam sobie kolejny kieliszek. – Co byś chciał nam powiedzieć? – miał takie pijane oczy, jak jeszcze nigdy u niego nie widział. Tomo był święcie przekonany, że ani Matt, ani tym bardziej Shannon nie będą pamiętać z dzisiejszej nocy nic. Kompletnie nic.

- Kiedyś i tak się dowiecie, tak przypuszczam, że –

- Może chcesz zapalić? Jakieś słabe to zioło – Shannon zachichotał jak panienka, zaciągając się jeszcze raz i wypuszczając przez usta kłęby dymu.

- Że wkrótce – Tomo kontynuował, nie robiąc sobie nic ze słów Shannona – to wszystko i tak wyjdzie. Musze być z wami szczery – odetchnął, czując jak zapach skręta Shannona dociera do jego nosa, a potem do płuc. – Chłopaki, już nie musicie się dziwić, że nie chodzę na panienki. Jestem gejem – podniósł głowę patrząc najpierw na Matta, a potem na Shannona. Ich twarze nie wyrażały żadnych emocji; przerażenia, zdziwienia, zniesmaczenia ani tym bardziej pogardy. Były takie nieodgadnione, że sam nie wiedział co o nich myśleć. Mimo to, że byli pijani, musieli to słyszeć co im powiedział. Bo jakżeby inaczej! Byli jeszcze świadomi tego, co się działo w tym pokoju.

- Tomo, dlaczego nie powiedziałeś tak od razu? – Shannon przewrócił się na bok i podparł dłonią głowę. – Widziałem ostatnio jakiś gejowski klub w Vegas, moglibyśmy ci poszukać chłopaka!

- No właśnie, nakręcimy mini serial: Tomo szuka chłopaka! – zawtórował Matt szczerząc się, a Tomo już wiedział, że oni są na miarę prawdziwych przyjaciół. Takich, za którymi skoczyłbyś w ogień mimo, że wyszedłbyś cały poparzony. Zrozumieją, uchleją się razem z tobą, a potem jeszcze zaczną rzucać jakimś żartem. Był naprawdę wdzięczny losowi, że postawił na jego drodze tych ludzi, którzy przyjęli go do zespołu. Teraz tworzyli jedność; taką rzeczywistą i najbardziej właściwą ze wszystkich. Byli niczym drużyna, chociaż tworzyli tylko muzykę.

Mimo to, że mówili do niego to, co właśnie usłyszał, on i tak wiedział, że jutro gdy otworzą swoje oczy, przetrą je, wstaną by spojrzeć w lustro, które odbije w sobie ich twarz, zapomną to, co im powiedział. W zasadzie, gdy przyjdzie mu to powiedzieć na głos - już się nie bał. Bo gdzieś obiło mu się o uszy, że człowiek jest najszczerszy, kiedy jest pijany.

A oni właśnie tacy byli. Szczerzy. I pijani.

*

Downtown, Los Angeles, Kalifornia.

Szczupłe palce odchyliły dwie listewki żaluzji wiszącej na oknie w kuchni. Westchnęła, patrząc co dzieje się na ulicy. Niby była to dzielnica biznesowa, same szychy, wielkie osobistości, ale tutaj gdzie mieszkała, miała wrażenie, że Bóg o nich zapomniał. Cofał swój wzrok, by nie musieć widzieć co się dzieje.

Alex odgarnęła swoje długie, rude włosy na plecy. Nie mogła zapomnieć tego, że jej życie kiedyś wyglądało inaczej. Było lepsze, wartościowsze, miała czas, pieniądze i co najważniejsze, mogła swobodnie rozmawiać ze swoją matką. Teraz, gdy zdecydowała się dalej tkwić w związku z Deanem, nie wiedziała sama czego chce. Czy to prawdziwa miłość, dla której jest zdolna poświęcić tak wiele? Czy jej się tylko to przyśniło, wyobraziło, że naprawdę do niego czuje to, co myśli, że czuje? Czy to wszystko jest rzeczywiste i szczere? A może jest z nim, bo boi się, że zostanie sama. Samiuteńka w Los Angeles, w którym doświadczyła, że albo się tu jest wygranym, albo przegranym. Nie ma nic pomiędzy, chociaż czasami łudziła się, że może ona właśnie jest w tym ‘pomiędzy’.

Poczuła na swoim brzuchu czyjeś dłonie, a potem spostrzegła na nich tatuaże. Dean. Tylko on miał takie szorstkie palce i jednocześnie delikatny uścisk. Tatuaży też miał sporo, w zasadzie nie myślała nigdy nad ich znaczeniem. Nie pytała, a on też nie wykazywał chęci by opowiedzieć. Na rzecz tego związku poświęciła tak wiele, że bała się momentu, w którym od niej odejdzie. Ta ciągła niepewność, gdy poznawał kogoś nowego, to oczekiwanie, ten strach, że może już mu się znudziła. Ale miała dopiero dwadzieścia lat, nie mogła oczekiwać, że jest miłością jej życia, bo sama często się wahała. Czasami w długie, gorące kalifornijskie noce, zastanawiała się, jakby to było, gdyby go nie poznała. Może byłaby w innym miejscu, w innej chwili, a może mieszkała by wciąż ze swoją matką. Nie wiedziała, bo skąd miała wiedzieć?

- Dostałaś jakiś list – szepnął jej do ucha, odgarniając wcześniej z jej twarzy włosy. – Jakiś mega ważny list, z jakimiś czaszkami z boku, z feniksem i czymś – zawahał się, a Alex dalej patrzyła przez okno. Słońce nad Los Angeles chyliło się ku zachodowi. – Nie wiem, co to jest – odwróciła na niego swój wzrok i spostrzegła, że trzyma przesyłkę, o której mówił. Rzeczywiście było na niej to, co mówił.

- Pokaż.

- Aleksandra pisane przez ‘ks’, a nie ‘x’ Stewart. To oni też wiedzą, że nie jesteś stąd? – Dean dalej trzymał list i nawet nie miał zamiaru, żeby go jej dać. – Kim oni są?

- Mam w dowodzie tak, nie sposób tego nie znaleźć. Moja matka jest imigrantką, cholera mówiłam ci! Pokaż mi co to jest! – podniosła głos, chcąc sprawić, żeby oddał jej własność. Była ciekawa, bo wiedziała, co znaczył ‘feniks i jakieś czaszki’. Przecież jeszcze pamiętała, jak stała przy samych barierkach na połowie ich początkowych koncertów. Pamiętała doskonale, że Shannon miał do niej interes, wszystko pamiętała, bo jak mogłaby zapomnieć?! Tylko czekała czy on rzeczywiście nie zapomniał o niej i nie rzucał wtedy tych słów na wiatr. To było taki szmat czasu temu…

- Co to jest?! – Dean podniósł głos; czasami naprawdę go nienawidziła, bo miał wybuchowe usposobienie i nie panował nad emocjami. Tak było i teraz. – Powiesz mi albo sam mam przeczytać?

- Tylko spróbuj! To mój list! – szarpnęła się, a potem chciała mu wyrwać kopertę z dłoni. Był szybszy. Złapał za jej nadgarstek i wykręcił jej rękę pod dziwnym kątem. Syknęła z bólu. – Oddawaj!

- No niech no zobaczę… - jedną ręką trzymał ją w szczelnym uścisku, a zębami rozerwał kopertę. Alexandra Stewart poczuła, jakby ktoś wbił jej nóż w plecy. Wdziała przed sobą człowieka, którego w zasadzie nie znała. Zachowywał się jak nie on i teraz to ona już była pewna. Nie da sobą pomiatać. Nie da… - Wytwórnia Immortal Records – zaczął czytać. – Robi się naprawdę ciekawie! Czyżbyś próbowała przede mną coś zataić? Jak mogłaś, Aleksiejo – zironizował z udawanym rosyjskim akcentem. – Albo może lepiej, moja kochana Saszo – spojrzał ponownie na zmiętoloną kartkę. – Mamy przyjemność powiadomić, że…

Mamy przyjemność powiadomić, że została Pani Aleksandra Stewart wybrana do odtworzenia jednej z ról w teledysku zespołu Thirty Seconds to Mars do piosenki „Attack” z najnowszej płyty, która jest w trakcie tworzenia. Piosenka „Attack” została wybrana na promującą cały album. Mamy szczerą nadzieję, że przyjmie pani naszą ofertę.

Dołączamy umowę pomiędzy Panią a zespołem Thirty Seconds to Mars – powtarzała razem za nim w myślach. Gdy zaczął czytać umowę i warunki jej spełnienia, czuła, że Shannon wcale nie kłamał. Jej gaża za pokazanie swojej twarzy wynosiła sześćset dolarów. Sześćset dolarów, choć wiedziała, że zapewne nie będzie musiała mu oddawać tych trzystu, to jej duma nie pozwalała, żeby płacił za nią. Nie za nią i zwłaszcza nie on.

- Aleksi, może powiesz mi co to jest? Czy straciłaś słuch? – Dean dalej do niej mówił, a ona stała i patrzyła wprost przed siebie. Nie zaszczyciła go nawet krótkim spojrzeniem, czuła się zbrukana. – Mam się prosić, mam błagać? Księżniczko… - zniżył głos, a mimo to, nawet na niego nie spojrzała. – Zadajesz się z jakimiś muzykami, może mnie z nimi zdradzasz? Mam rację? Wzięli cię do teledysku, żebyś dała im wszystkim dupy? – szarpnął ją, żeby móc spojrzeć jej w twarz. Alex zacisnęła swoje usta w wąską kreskę, a jej oczy płonęły. Dean był nieźle wkurzony, bo jak jego dziewczyna mogła przed nim cokolwiek zataić!

- Nie, to nie tak… - mruknęła, patrząc mu butnie w twarz. – Zaproponował mi to Shannon, bo nadaje się do roli.

- Shannon, nieźle, już jesteście na ty – warknął, przystawiając palce do jej twarzy. Złapał ją mocno i miała wrażenie, że jego opuszki palców wżerają się w jej skórę. Bolało, nie był sobą, a ona tak bardzo to wiedziała. – Ile razy się z nim widziałaś, co? Ile razy dałaś mu… - nie dokończył, bo zaczęła się wyrywać. Jego dłonie były o wiele silniejsze niż jej, mogła go odpychać, mogła robić wszystko, ale w którymś momencie poczuła, jak w nagłym napływie szału i jej rozpaczliwych słów, że to nie tak, że to tylko zwykły teledysk, upada na zimne kafelki.

W ustach poczuła metaliczny posmak krwi. Automatycznie zbliżyła swoją dłoń do warg i teraz już nie tylko czuła, ale też widziała. Widziała tak namacalnie, że jej niestabilny domek z kart runął, a wszystko, co wydawało jej się jeszcze przed chwilą wieczne i niezniszczalne, prysło jak bańka mydlana. Zdała sobie sprawę, że to nie jej świat, że to nie jej wszystko o czym myślała, gdy tulił ją do snu.

Podniosła głowę do góry, dostrzegając, że wyszedł. Kuchenne kafelki były tak przyjemnie zimne, miała wrażenie, że łagodzą teraz każdy jej ból. Fizyczny i psychiczny. A mimo to, że usłyszała jak drzwi zderzają się z framugą, oznajmiając, że wyszedł, nie czuła się wcale lepiej. Alex przeklęła pod nosem, po tak długim czasie przyznając racje swojej matce, że ona zna się na ludziach jak nikt inny. Już wtedy jej mówiła, że to niezłe ziółko i żeby tylko nie miała przez niego kłopotów. A były to kłopoty tak wielkie, że aż się bała co stanie się za chwilę. Czy wróci do niej i da jej spokój, przeprosi, będzie błagać o wybaczenie, a może przyjdzie i zleje ją za to, że oddycha?

Wyciągnęła przed siebie rękę, łapiąc w nią mocno pogniecioną kartkę, którą Dean wyszarpał z koperty wbrew jej woli. Jawiła się na niej jakaś dziwna nadzieja, możliwość ucieczki, wszystko to, co mogła zrobić, a tak długo tkwiła w tym związku, bo myślała, naprawdę myślała, że to prawdziwa miłość.

Teraz miało być zupełnie inaczej. Od końca do początku, nadchodzi nowy dzień, a ja jestem wreszcie wolna.*

1. lutego 2004r., Paryż, Francja.

Emily mieszała łyżeczką herbatę. Bardzo intensywnie, prawie tak, jakby nie panowała nad tym co robi. Wpatrywała się w mężczyznę przed sobą i nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Nie potrafiła pojąć, jak, dlaczego i jakim cudem, on, jej przyjaciel, którego ostatni raz widziała tak dawno, siedzi teraz przed nią. Miała czasem dziwne przeczucie, że on najzwyczajniej o niej zapomniał. Zajęty swoimi sprawami, wszystkim tym, co wydawało się wtedy ważniejsze, zapomniał o niej. O swojej przyjaciółce, która postawiła go na nogi, gdy to jego świat w tamtej chwili się walił. Jeszcze pamiętała to zaplecze w barze w którym wtedy parowała; czasem gdy piła Jacka Danielsa, miała wrażenie, że nie smakuje tak dobrze, jak właśnie tamten – ukradziony z barku i zmieszany z mocną Szwedzką. Tamte uczucia, noc, emocje i wszystko inne, co sprawiło, że Jared stał się jej przyjacielem na śmierć i życie, było już takie odległe i prawie się zamazywało w jej pamięci.

Tak bardzo chciała mu pokazać Paryż, żeby i on mógł się w nim zakochać tak samo mocno, jak ona. Tak bardzo chciała mu wszystko pokazać w tym mieście, co sama odkryła i co można zobaczyć na pocztówkach. Wszystko chciała zrobić z nim tak bardzo, bo wiedziała, że goni ich czas, a jego powrotny samolot nie będzie na nią czekał.

- Nawet nie masz pojęcia – zaczęła, odchrząkując. Na moment straciła głos. – Nie masz pojęcia, jak bardzo się zmieniłeś. Nie widziałam cię tak dawno. Może źle, widziałam cię, twoje zdjęcia są w Internecie, ale na żywo wyglądasz zupełnie inaczej. Promieniejesz, ty naprawdę promieniejesz – posłała mu uśmiech. Jared odpowiedział jej tym samym. – Tyle się zmieniło. Ty jesteś inny, ja jestem inna, ale –

- Ale nasza przyjaźń nadal trwa, Emily. Nie mógłbym pozwolić, żeby to się skończyło tylko przez to, że jesteś we Francji – uśmiechnął się do niej, odgarniając swoje włosy za uszy. Przyglądała mu się mało dyskretnie i wcale nie było to dla niego krępujące. Znał ją, widział czego szuka w jego wyglądzie, ale nie mogła tego znaleźć. Był teraz po prostu krystalicznie szczęśliwy.

- Zaskoczyłeś mnie – mruknęła, upijając jeden łyk herbaty. – Myślałam, że spotkamy się w Stanach albo… za jakieś kilka lat. Czasami myślałam, że zapomniałeś o mnie, tak po prostu – spuściła wzrok, nie chcąc patrzeć mu w oczy. Bała się, że może w nich zobaczyć potwierdzenie swoich słów.

- Jeżeli naprawdę tak myślałaś… Nie wiem, może tak czasem to wyglądało, ale nigdy tak nie było. Jesteś dla mnie jak siostra, jak mógłbym zapomnieć o własnej siostrze? – spytał, rozsiadając się wygodniej. Spojrzał w okno. W oddali majaczyła wieża Eiffla i już wiedział dlaczego ludzie kochali tak ten widok. Sam byłby zdolny go pokochać, gdyby tu żył.

- Nie wiem, Jay, nie wiem…

- Może jestem czasem wielkim skurwielem, ale teraz… teraz wydaje mi się, że jestem całkiem inny niż na początku. Widzisz, marzenia są po to by je spełniać, codziennie to robię. Ty pokazałaś mi, że też to zrobiłaś. Paryż był od zawsze twoim marzeniem, a potem stał się jednocześnie moim, żeby ci się udało. To miasto już zawsze będzie w moim sercu, bo jesteś tutaj ty i zawsze będę wracać do Paryża – założył nogę na nogę, patrząc jak Emily ściska swój kubek z parującą herbatą. Niezmiennie miała bordowe włosy, wyglądała tak naturalnie, dziewczęco, a jednocześnie silnie i bojowo. Taką ją uwielbiał.

- Zawsze będziesz wracał do Paryża, naprawdę to zrobisz? – spytała, unosząc jedną brew.

- Uwierz, kiedyś zrobię mini trasę po Francji, może nie jutro, może nie za miesiąc ani za rok, ale kiedyś naprawdę ludzie będą się burzyć, że robię tutaj takie rzeczy – uśmiechnął się sam do siebie i do swoich planów.

- Trzymam za słowo. Bo jeśli nie…

- Tak wiem, wyrwiesz mi jaja – pokręciła z rozbawienia głową. – Przyjaciele na śmierć i życie, tak? Pamiętasz?

- Tak, właśnie tak – odpowiedziała i obydwoje byli pewni swoich słów. Przyjaciele na śmierć i życie, mimo wszystko i wszystkich. Do końca, na zawsze, pomimo i przeciwko każdemu. Emily już to wiedziała, Jared również był pewny swoich słów. Bo taka przyjaźń nie zdarza się codziennie, nie taka, nie tyle znacząca dla nich obojga. Nie po tym wszystkim co wiedzieli o sobie; Jared to jej pierwszej powiedział dlaczego brał, co przeżył, jak bardzo był załamany śmiercią Skylar, jak bliski był swojej własnej krawędzi i ile znaczy to, co zrobiła dla niego ona.

Jeszcze nie raz miał się przekonać, że gdy wszyscy inni odejdą, gdy zwątpi w każdego, co obiecał go nigdy nie opuszczać, ona jak zwykle zostanie. I wtedy wróci pod niebo Paryża, by od nowa i od nowa odkrywać jego toń.

Trzy dni później, 3. lutego 2004r., Nowy Orlean, Luizjana, hala Mercedes-Benz Superdome.

A teraz wychodzę na scenę obdarty ze wszystkiego na co się składam. Robię kilka kroków w mroku, który otacza mnie z każdej strony. Nie widzę jeszcze nic, jest tak bardzo ciemno. Myślę przez chwilę, że mogę potknąć się o własne nogi. Ale nie, idę tak sprężyście i lekko. Czuję, jak w takich miejscach emocje dodają mi siły. Jak sprawiają, że jestem na zaledwie krótką chwilę nieśmiertelny.

Przed moimi oczami widzę migoczące światła, a do moich uszu dociera podniesiony głos. Nagle mrok musi ustąpić jasności, która rozpala całą halę. Wszystkie surrealistyczne uczucia stają się prawdziwe.

Jestem tu, z wami, ja, ten, który zawsze gonił za niedoścignionym, co umykało mu tak bardzo, ale w końcu to złapał. Stoję przed wami, unoszę ręce, a wy robicie dokładnie to samo. Widzę przez moment wasze uśmiechnięte twarze, szczęśliwe oczy i pojedyncze łzy, które lecą po waszych policzkach.

Mówicie, że jesteście tu dla mnie, dla nas, dla wszystkiego, co dzieje się tej nocy. Ale ja też, ja też jestem dla was.

I poprzysięgam, że jeżeli będę musiał kiedykolwiek odejść, nigdy nie będzie mi łatwo. Jeżeli będę musiał się z wami żegnać, nie będę z tego powodu ani przez moment szczęśliwy. Nie będę, bo ze wszystkich przyziemnych rzeczy, z którymi człowiek musi się żegnać; z końcem i początkiem istnienia, z dniem i nocą, własnymi marzeniami, pragnieniami i miłością swojego życia, najciężej będzie mi pożegnać się właśnie z tym.

Z muzyką, która ani na moment nie cichnie w mojej duszy.

 ___

*30STM-Attack